माझी कथा – राजू रस्तोगी

नमस्कार! मी राजू रस्तोगी. तोच... 3 Idiots मधला... त्या सिनेमात काही गोष्टी सांगितलेल्या, दाखवलेल्या नाहीत. आता बरीच वर्षे झाली आणि मीही पुढे काही करायचं ठरवत आहे. म्हटलं तुम्हाला सांगावं...

तुम्हाला सर्वांना माझी परिस्थिती माहित आहेच. पोस्ट मास्तर वडील, गरीब घर, लग्नाळू मोठी बहिण वगैरे. ते सर्व साधारण कॉलेजच्या सुमाराचे. मला नंतर नोकरी लागली. कम्मोचं लग्न झालं, तेही बिना हुंड्याचं. चांगला नवरा मिळाला तिला. मग २ वर्षात माझंही लग्न झालं. नंतर वर्षभरातच वडील गेले. आई कधी कम्मोकडे तर कधी माझ्याजवळ असते. चतुरने जेव्हा फोन केला तेव्हा तुम्ही माझ्या बायकोला नक्कीच बघितलं असेल. फुल्ल योगावाली आहे ती. ही गोष्ट तिची आणि माझी, रँचोशी पुन्हा भेट झाल्यानंतरची.

चतुर मुळे आमची पुन्हा रँचोबरोबर भेट झाली. आणि तिथून माझी अस्वस्थता बाहेर पडू लागली जी गेली अनेक वर्षे माझ्यात मी दडवून ठेवली होती.

मी चौथीत होतो. शाळेत बेंचवर ठेका धरणं हे शाळेतलं सगळ्यात आवडतं काम. एकदा आमच्या वरच्या शाळेतल्या संगीत शिक्षकांनी ते ऐकलं आणि मला बोलावून घेतलं. मग शास्त्रोक्त तबला शिक्षण सुरू झालं. घरी फक्त एक एक्सट्रा तास शाळेत थांबतो यापेक्षा अधिक माहित नव्हतं. माझी तबल्याची आवड वाढत गेली. मी आता नववीत होतो. अचानक एक दिवस वडिलांना अर्धांगवायूचा झटका आला आणि नोकरी गेली. आधीच पगार तुटपुंजा होता त्यात पेन्शन अजून कमी. शाळेत विज्ञानाच्या सरांनी बोलावून घेतले. सांगितले की तुझा तबला छान आहे पण आत्ताच्या परिस्थितीत तू तुझ्या कलेतून कुटुंबाची गरज भागवू शकणार नाही. तुझ्या वडिलांची पेन्शन कमी, तुझी बहिण शिकत असताना छोटी मोठी कामं करून घराला हातभार लावत आहे. अशावेळी तू शालेय शिक्षणावर अधिक लक्ष दे. पुढे जेव्हा या कौटुंबिक जबाबदाऱ्या कमी होतील तेव्हा पुन्हा तबला सुरू कर. थोडी मलाही समज आलेली होती. मला ते पटलं आणि तबला बंद झाला.

१० वीत उत्तम गुण आणि १२ वी नंतर इंजिनीयरिंग. त्यापुढे तुम्ही बघितलं आहेच. माझे घरातले लोक तर विसरले होते की कधी काळी मी तबला वाजवायचो. याच दरम्यान मला खूप त्रास झाला तो रँचो सोबत. साला काबिल बनो इतक्या वेळा सांगत होता की कित्येकदा वाटायचे इंजिनीयरिंग सोडून पुन्हा तबल्याकडे वळावे. पण मग घर दिसायचे. फरहानचं सिक्रेट काही सिक्रेट राहिलं नाही. त्याच्यावर घराची कोणती जबाबदारीही नव्हती. त्यामुळे त्याला निर्णय घेणं जमलं. माझा निर्णय मात्र पक्का होता. रँचोला काही कळूच द्यायचं नाही. हातात भरमसाठ अंगठ्या आल्यामुळे तबला बंद होताच, मी तोंडही बंद ठेवले.

जवळपास दहा वर्षांनी रँचोला भेटलो. फरहान सुद्धा त्याच्या आवडीच्या क्षेत्रात रमला होता. मी काही फार मनाविरुद्ध करत होतो असं नाही. पण १००% मनाजोगं सुद्धा करत नव्हतो. या भेटीनंतर हे खूप तीव्रतेने वाटू लागलं. माझी अस्वस्थता बायकोने ओळखली. तिला सांगितलं. मी तबला वाजवायचो हे तिला माहीतच नव्हतं. मग तिला टेबलवर काही वाजवून दाखवलं. पुढे ती मागेच लागली की काहीही करून मी पुन्हा तबला शिकायला सुरुवात करायची. पस्तिशीत शिकावं की नाही या विचारात असताना तिने चांगल्या तबला शिक्षकाकडे माझा क्लास सुरू करून दिला.

सहा महिने शिकलो आणि मग आपली लाईफ स्टाईल आणि तिला लागणारे पैसे यावर विचार सुरू झाला. शेवटी निर्णय लागला की आताचे सेविंग्स आणि अर्धा पगार यावर नक्की घर छान चालेल आणि अर्धा वेळ तबल्याला मिळाला. पाच वर्षे अशी काढली आणि आता मी पूर्णवेळ तबल्यात करियर करायचे ठरवले आहे.

रँचोला त्यावेळी कळूच न देणं ही माझी आणि माझ्या कुटुंबाची गरज होती. सगळ्यांच्याच आयुष्यात जबाबदाऱ्या असतात आणि त्यामुळे काही आवडीच्या गोष्टी मागे पडतात. जेव्हा मार्ग मिळेल तेव्हा त्यातून आवडीच्या गोष्टीला वेळ नक्की द्या. रँचो सारख्या मस्तमौलाला हे सहज जमतं, फरहान सारख्याला थोड्या संघर्षाने जमतं आणि माझ्यासारख्याला संघर्ष आणि वेळ दोन्ही देऊन मगच मिळतं. पण इच्छा असेल तर मिळतं हे नक्की.

तुमच्या शुभेच्छा नक्कीच पाठीशी असतील. धन्यवाद!

-- राजू रस्तोगी.