जसा भा रा भागवतांचा फास्टर फेणे लाडका तसाच एनिड ब्लॉयटन यांचा सिक्रेट सेव्हनचा नायक पीटरसुद्धा लाडका. हे दोघे जर भेटले तर काय धमाल करतील ना! मग त्यांना भेटवण्यासाठी आपल्यालाच प्रयत्न करावे लागतील... असाच एक प्रयत्न - सिक्रेट सेव्हनच्या सूरपारंब्या आणि फास्टर फेणे
"ट्टॉक".
हा आवाज आला म्हणजे नक्कीच काहीतरी घडलं असणार! तर मित्रांनो झालं असं की बन्याच्या हातात एक इंग्रजीतील पत्र पडलं. पत्ता स्पष्ट होता
Banesh Fene (Faster Fene)
Village Fursungi, District Pune
State Maharashtra, India
कुठून आलं हे मागच्या बाजूला लिहिलेलं होतं
Peter Blyton, USA
थेट अमेरिकेतून पत्र आल्यामुळे बन्याने ट्टॉक केला होता.
आता आपण थोडा वेळ अमेरिकेत जाऊ या. म्हणजे नेमकं झालं काय ते आपल्याला कळेल.
पीटरच्या वडिलांना आशियाई बातम्या वाचायला आवडायचं. त्यामुळे त्यांच्याकडे काही आशियाई देशांमधील वर्तमानपत्रे येत होती. त्यापैकी हॉंगकॉंग टाइम्स हे एक. बन्याने जे हॉंगकॉंगमध्ये दोन पराक्रम केले, ते अचाटच होते. एक परदेशी मुलगा एका स्थानिक बाळाला वाचवतो (धनेश आणि बनेश) आणि लगेच काही दिवसांच्या अंतराने एक सोन्याची तस्करी करणारी टोळी पकडून देतो (फास्टर फेणे आणि ओशनपार्कमधील तस्करी) हे काम बातमी पेपरमध्ये यावी असंच होतं. त्यामुळे त्याची सविस्तर बातमी हॉंगकॉंग टाइम्स मध्ये आलेली होती. ती बातमी वाचून पीटरच्या बाबांनी पीटरला हाक मारून सांगितलं की तुझा एक भारतीय भाऊबंद सध्या हॉंगकॉंगमध्ये धुमाकूळ घालतोय. नंतर पुढील माहितीत बनेश उर्फ फास्टर फेणेचा मूळ पत्ता दिलेला होता. पीटर बाबांच्या मागे लागला की त्याला या फास्टर फेणेला भेटायचं आहेच. त्यानंतर पीटरने फास्टर फेणेला पत्र लिहिलं. ते यथावकाश फुरसुंगीला पोहोचलं आणि त्यावरच बन्याने ट्टॉक केलं.
त्या पत्रात पीटरने बन्याशी मैत्री व्हावी अशी इच्छा व्यक्त केली होती आणि आपला सविस्तर पत्ता देखील दिला होता. मग बन्याने पीटरची काही माहिती मिळते का हे शोधायला सुरुवात केली. त्याच्या लाडक्या सुर्वे सरांना त्याने विचारले. सुर्वे सरांनी त्याला पुण्यातील ब्रिटिश लायब्ररीत न्यू यॉर्क टाइम्सचे अंक बघ म्हणून सांगितले आणि बन्याला ब्रिटिश लायब्ररीचे सदस्यत्वसुद्धा मिळवून दिले. त्यानंतर बन्या अक्षरश: त्यात घुसला आणि रोज जेवढा वेळ लायब्ररी उघडी असते तेवढा वेळ त्यात बसून पीटरच्या सिक्रेट सेव्हनने केलेले अनेक पराक्रम वाचले. आठवड्याने आता आपल्याला पीटर माहित आहे या विश्वासाने बाहेर आला. त्यानंतर त्याने पीटरला पत्र लिहायला घेतले. त्यात मामाच्या घरचा फोन नंबरसुद्धा दिला.
काही दिवसांनी पीटरचा मामांच्या घरी थेट फोन आला. योगायोगाने बन्या तेव्हा मामांकडेच होता. दोघांनी छान गप्पा मारल्या आणि त्यात पीटरने बन्याला अमेरिकेत येण्याचे आमंत्रण दिले. सोबतच तुझ्या पत्त्यावर रीतसर आमंत्रण पत्र आणि अमेरिकेच्या दूतावासाला आवश्यक असणारे सगळे कागदपत्र सुद्धा पाठवले आहेत हे सांगितलं. आता चेंडू बन्याच्या कोर्टात होता. बन्याने भाईंशी बोलून सांगतो असं सांगितलं आणि फोन ठेऊन दिला.
काही दिवसांतच बन्याच्या घरी पीटरने सांगितल्याप्रमाणे पत्र पोहोचलं. त्यात सर्व गोष्टी होत्याच. आता केवळ तिकीट काढून व्हिसासाठी दूतावासात विनंती करणे एवढेच बाकी होते. नेमकं त्याच दिवशी मृदुल ताई आणि मयूर भाऊजी (वाचा: फास्टर फेणे आणि शुभमंगल सावधान) घरी आले होते. भाई आणि वाहिनी काळजीत होते. पोराला आधी जेव्हा हॉंगकॉंगला पाठवलं तेव्हा मामा मामी सोबत होते. आता सोबत कुणी नाही आणि देश तर खूप दूर. काय करावे... पण ताई आणि भाऊजींनी बन्याच्या अमेरिकावारीला पाठिंबा दिला आणि खर्चाचा वाटाही उचलला.
यानंतर अमेरिकी दूतावासात विनंतीपत्र देणे, तिकिटं काढणे आणि बाकी तयारी यात महिना गेला. तोवर पीटरला कळवून ठेवले होतेच. उड्डाणाचा दिवस ठरला. मामा आणि भाई बन्याला मुंबई विमानतळावर सोडायला गेले. त्याचं विमान मुंबई - जर्मनीतील फ्रँकफर्ट - न्यू यॉर्क असं जाणार होतं. न्यू यॉर्कला पीटर आणि त्याचे बाबा बन्याला न्यायला येणार होते. बन्याला आता विमानप्रवास नवा नव्हता. पण ५-६ तासांचा हॉंगकॉंग प्रवास आणि एकूण २४ तासापेक्षा अधिक असलेला हा प्रवास यात खूपच अंतर होतं. पण बन्याला कुठली गोष्ट अवघड असते का... तो निवांत होता. याच निवांतपणाने तो न्यू यॉर्कला पोहोचला सुद्धा. पीटर आणि त्याचे बाबा भेटले. तिथून त्यांना रेल्वेने पीटरच्या गावी जायचे होते. रेल्वे पोहोचली आणि रेल्वे स्टेशनहून बाहेर पडत असतानाच बन्याने ट्टॉक केले आणि डोळ्याच्या कोपऱ्यातून पीटरने जे पहिले त्यावरच बन्याची ही प्रतिक्रिया असणार याची खात्री असल्याने पीटर मनातून हसला. या दोघांकडे पाहून बाबांना मात्र काळजी वाटू लागली.
दुसऱ्या दिवशीपासून सकाळी एकत्र भेटणे, त्यानंतर दिवसभर वेगवेगळे खेळ आणि संध्याकाळी सायकलवर एक लांब चक्कर असा सर्वांचा कार्यक्रम सुरू झाला. सायकलवर फिरताना आणि शर्यती लावताना बन्याला "फास्टर फेणे" का म्हणतात ते सर्वांना कळाले. त्या खेळांमध्ये बन्याने या अमेरिकन पोरांना कबड्डी, खोखो असे खेळही शिकवले. वेगवेगळे खेळ एकमेकांना शिकवताना बन्याने सूरपारंब्या हा खेळ सांगितला. या खेळाने सर्वांची उत्सुकता ताणली. जॉर्ज आणि जॅक यांना झाडावरच राहायला मिळालं तर बरं असं वाटायचं आणि कोलिनला तर झाडावर बसून हेरगिरी करायचाही सराव होता. पण मुख्य अडचण होती ती म्हणजे अमेरिकेतील झाडांना पारंब्या कशा आणणार. ही अडचण पीटरच्या बाबांनी सोडवली. त्यांनी त्यांच्या शेतात वापरण्याचे मोठे दोर मुलांना दिले आणि झाडांना पारंब्या फुटल्या.
बन्याने खेळाचे नियम सांगितले. दोर पकडून सरसर त्यावर चढून दाखवले. बार्बरा आणि जेनेटने दोरावरून चढणे लवकर आत्मसात केले. तर पीटरने झाडावरून दोर पकडून थेट खाली सूर मारायचा सराव केला. बन्या तर या सर्वात पारंगत होताच. आता नवीन खेळ मिळाल्याने सर्वजण संध्याकाळपर्यंत शेताच्या मागे असलेल्या वृक्षराईत थांबू लागले.
एक दिवस बाकी सगळे घरी गेले तरी बन्या, पीटर आणि कोलिन झाडावर तसेच थांबले. त्यांच्या गप्पा सुरू असताना त्यांना तीन सावल्या या झाडीत येताना दिसल्या. त्याबरोबर तिघेही सावध झाले. ते बसले होते त्या झाडाच्या बाजूच्या झाडाखाली तिघे जमले. त्यातील एक बहुदा इतरांचा म्होरक्या असावा. बाकी दोघांपैकी एक बुटका तर एक लंबू होता. त्या म्होरक्याने दोघांना काही लहान पुडे दिले आणि त्यांच्याकडून पैसे घेतले. हे तिघेही शांतपणे कोणताही आवाज न होऊ देता काय चालले आहे ते पाहत होते. बन्या आणि पीटरला हे तिघे म्हणजे रेल्वे स्टेशनला दिसलेलेच आहेत याची खात्री पटली. ते तिघे पुन्हा तीन दिशांना निघून गेले. पीटरने डोळ्यांनीच खूण केली तसे आपले तीन माकडं या तिघांच्या मागे सावकाश जाऊ लागले.
त्या तीनही बदमाशांना कोणतीही जाणीव न होऊ देता त्यांची घरे कुठे आहेत हे पाहण्याचे त्यांनी ठरवले होते. त्याप्रमाणे पीटर म्होरक्याच्या, कोलिन बुटक्याच्या आणि बन्या लंबूच्या मागे गेले. तिघांनीही रेल्वे स्टेशनपासून तीन दिशांना पण साधारण सारख्या अंतरावर घरे घेतली होती. त्या घराजवळच्या खुणा नीट बघून सगळे घरी गेले. पीटरने सर्वांना फोन केला आणि उद्याचा परवलीचा शब्द सांगितला.
एवढ्या रात्री फोन करून परवलीचा शब्द सांगितल्याने सर्वांना हे लक्षात आले होते की काहीतरी खास घडले आहे. हा परवलीचा शब्द बन्याने सांगितलेला होता. दुसऱ्या दिवशी सगळ्यात आधी कोलिन पोहोचला. त्याने परवलीचा शब्द सांगितला - माली! ही नवी मोहीम सुरू झाली आणि बन्याला त्याच्या बऱ्याच साहसांमध्ये सक्रीय सहभागी होणाऱ्या त्याच्या मामेबहिणीची आठवण आली. आता ती तर येऊ शकणार नव्हती, म्हणून परवलीचा शब्द म्हणून बन्याने "माली" सांगितला. एक एक करून सर्वजण आले. सर्वजण जमल्याबरोबर दार नीट बंद केले गेले. त्यानंतर आपल्या नेहमीच्या मोहीम मुख्याधिकाऱ्याच्या आवेशात पीटरने काल घडलेली सगळी घटना सांगितली. म्होरक्याचा पत्ताही सांगितला. त्यानंतर कोलिन आणि बन्याने बुटक्याचा आणि लंबूचा पत्ता सांगितला. कोलिन आणि जॉर्ज, बन्या आणि बार्बरा, पीटर आणि पाम अशा जोड्या ठरल्या. या जोड्यांनी पुढील एक आठवडा या तिघांवर बारीक नजर ठेवायची असं ठरलं. जॅक आणि जेनेटला अजून कोणतेच काम सांगितलेले नव्हते.
साधारण दोन दिवसांनी म्होरक्या स्टेशनवरून बाहेरगावी गेला आणि संध्याकाळी परत आला. बुटक्या आणि लंबू त्यांच्या लहानखुऱ्या मोटारसायकल घेऊन ३-४ तास बाहेर जाऊन येत. पण अन्य पूर्ण दिवस हे लोक घरातच थांबत. दर एक दिवसाआड त्या झाडांमध्ये ते भेटत. पुड्यांची आणि पैशांची अदलाबदल होई. त्यानंतर ते पुन्हा आपापल्या कामाला लागत. पण खूप शोध घेऊनही म्होरक्या बाहेरगावी जाऊन नेमकं काय करतो, किंवा पुड्यातून बाकी दोघांना काय देतो याचा खुलासा होत नव्हता. मात्र एकूण व्यवहार हा संशयास्पद होता या निर्णयाला ते येऊन पोहोचले.
आठव्या दिवशी पुन्हा एकदा बन्या, पीटर, जेनेट झाडावर आणि स्कॅम्पर झाडीत असे लपून बसले. ते तिघेही दूर गेल्यावर पीटरने स्कॅम्परला त्या तिघांचे नीट वास घेऊन ठेवायला सांगितलं. घरी जाऊन दुसऱ्या दिवशीचा परवलीचा शद्ब सर्वांना कळवला गेला - शोध!
सकाळीच एक एक जण परवलीचा शब्द "शोध" सांगून आले. स्कॅम्पर सुद्धा नव्या कामगिरीच्या आवेशात त्याच्या नेहमीच्या स्टुलावर बसला होता. पीटर जरासा विचारमग्न होता. बन्या शांतपणे बसला होता. आज पीटरने सुरुवात करण्यासाठी बन्याला सांगितले.
बन्या म्हणाला, "आपण जेवढा शोध घ्यायचा होता तो तर घेतला आहे. ही माणसं नक्कीच काहीतरी चोरटं काम करत आहेत. काय करतात ते अजूनही आपल्याला माहित नाही. पण मला असं वाटतंय की येत्या एक दोन दिवसात नक्कीच काहीतरी घडेल. त्यामुळे आपण तयारीने उद्या झाडांवर थांबायचं आहे."
पीटरने पुढे बोलायला सुरूवात केली, "आतापर्यंत जेनेट आणि जॅकला या मोहिमेत फार काही करता आलं नाही. पण यापुढे त्यांच्याकडे मोठं काम असेल. आपल्याला जी तयारी करायची आहे त्यात आपण ६ झाडं निवडायची आहेत. त्या झाडांवर प्रत्येकी २ पारंब्या - नीट घट्ट बांधलेल्या असायला हव्या. शिवाय एक एक बांधण्याची दोरीसुद्धा हवी. म्होरक्या ज्या बाजूने येतो त्याच्या बरोब्बर विरुद्ध बाजूला स्कॅम्परसाठी लपण्याच्या एक जागा हवी आहे. घराच्या दिशेला असलेलं एक झुडूप शोधून त्यात दोघांना लपता येईल अशी जागा करायची आहे. या सगळ्याची व्यवस्था जेनेट आणि जॅकने करायची आहे. ही सगळी व्यवस्था करून आपण आज जागा नीट बघून आणि दोरीवरून चढण्याचा आणि सूर मारण्याच्या सराव करू. फास्टर फेणे प्रमाणे मलाही असं वाटतंय की येत्या एक दोन दिवसात आपल्याला हा शोध पूर्ण लागेल. उद्या परत भेटू. उद्याचा परवलीचा शब्द संध्याकाळी सांगेन"
एवढं बोलून सगळे आपापल्या कामाला लागले. सहा मोठी झाडं निवडली. त्यांना क्रमांक दिले. त्यावर दोन दोन पारंब्या चांगल्या मजबूत फांदीला बांधल्या. त्याच्या बाजूलाच एक एक दोरी गुंडाळून ठेवली. म्होरक्या येतो त्याच्या विरुद्ध बाजूला एक झुडूप बघितले आणि त्याच्या झाडोऱ्यात एक खड्डा करून त्यात स्कॅम्पर कुणालाही न दिसता बसू शकतो ते बघितले. घराच्या दिशेने अजून एक झुडूप बघितलं आणि त्याच्या खाली एक जरासा खोल खड्डा करून त्यात दोन जणांना लपता येईल अशी जागा केली. एवढी सगळी कामं जेनेट आणि जॅकच्या नेतृत्वाखाली करून सगळ्यांनी पारंब्यांवर चढण्याचा, सूर मारण्याचा सराव केला. बन्या सगळ्यांना काही सूचना असेल तर करत होता. सगळे खूप आवेशात होते. या सर्वांना बघून बन्याला माली, शरद, सुभाष, तात्या, रखमा हे तर आठवलेच शिवाय रंग्या आणि सायबा सुद्धा आठवले. त्यांच्यासोबत केलेली मस्ती आणि साहसे आठवली. सुर्वे सरांचं नेतृत्व आठवलं. क्षणार्धात या आठवणी येऊन गेल्या आणि बन्या पुन्हा कामात मग्न झाला. सर्वांचे निरीक्षण बन्या आणि पीटर करत होते.
रात्री उशिरा पीटरने सर्वांना फोन करून परवलीचा शब्द सांगितला - सूरपारंब्या!
दुसऱ्या दिवशी सगळे जमले. प्रत्येक जण नव्या साहसाचा प्रतीक्षेत होता. आदल्या दिवशी जशी बन्याने सुरुवात केली होती तशीच पुन्हा सुरुवात केली. त्याने प्रत्येकाचे सूरपारंब्यातील कौशल्य आणि कोणत्या झाडावर कोण बसू शकेल हे सांगितले. त्यानंतर पीटरने सहा झाडे अनुक्रमे कोलिन, बार्बरा, बन्या, पाम, पीटर आणि जॉर्ज अशी वाटून दिली. जॅक आणि जेनेट हे घराच्या दिशेने असलेल्या झुडुपात लपून बसणार होते. जर काही दगाफटका झाला तर जॅक आणि जेनेट यांनी लगेच त्यांनी पीटरच्या घरी जाऊन बाबांना सांगायचं ठरलं. स्कॅम्परची जागा आधीच ठरलेली होती. पुन्हा संध्याकाळी बरोबर पाच वाजता शेताच्या मागे असलेल्या गुहेत भेटायचं ठरलं. तिथून ते झाडांमध्ये जाणार होते.
साधारण साडेपाचच्या सुमारास प्रत्येकाने आपापली जागा घेतली. जरा अंधार पडू लागल्यावर नेहमीप्रमाणे तिघेही तीन दिशांनी आले. पण आज त्यांचे काहीतरी बिनसले असावे. म्होरक्याच्या हातात आज पुडके नव्हते. लंबू आणि बुटक्याने त्याला पैसे देणार नाही म्हणून सांगितले. त्यावर त्यांची जरा बाचाबाची झाली. अखेरीस म्होरक्याने आपल्या कमरेत खोचलेले पिस्तूल काढले आणि लंबूवर त्याने नेम धरला. तो गोळी मारणार तोच पामने एवढा वेळ आवरून धरलेली किंकाळी फोडलीच. पण त्यामुळे म्होरक्याचा नेम हुकला. गोळी लंबूच्या छातीत घुसण्याऐवजी खांद्यावर लागली आणि तो खाली कोसळला. आता म्होरक्याने नेम पामकडे धरला होता. यापुढे वेळ दवडण्यात काहीच अर्थ नव्हता.
ट्टॉक!
बन्याने एका हातात पारंबी धरून सूर मारला आणि म्होरक्याची बंदूक उडवून लावली. पीटरने दुसरा सूर मारत म्होरक्याच्या नाकावर जोरदार ठोसा मारला. या अनपेक्षित हल्ल्याने म्होरक्या हेलपांडला. क्षणार्धात स्कॅम्परने उडी मारून पिस्तूल तोंडात घेतले आणि तो वेगात जेनेट असलेल्या झुडुपाकडे गेला. तिथे तिच्याजवळ पिस्तूल टाकले आणि परत येऊन म्होरक्यावर हल्ला केला. या वेळात जॉर्जने सूर मारून आपल्याजवळील दोर खाली आणला. त्याने आणि बन्याने बुटक्याला जेरबंद केले. म्होरक्यावर स्कॅम्पर आणि पीटर तुटून पडले होते. त्यांना मदत करायला आपापले दोर घेऊन कोलिन, बार्बरा आणि पाम आले. तीनही जणांना त्यांनी दोरीने नीट बांधलं.
जेनेट आणि जॅक ही लढाई पाहण्यासाठी किंवा भाग घेण्यासाठी थांबले नाहीत. त्यांनी बंदूक रुमालात बांधून घेऊन थेट घर गाठलं. बाबांनी क्षणही न दवडता पोलीस स्टेशनला फोन केला आणि ते दोघांसोबत झाडांकडे धावले. इन्स्पेक्टर आपला ताफा घेऊन झाडांकडे रवाना झाले. हे सर्व तिथे पोहोचेपर्यंत तिन्ही तस्करांची गाठोडी वळून ठेवलेली होती. अधिक माहिती त्यांनीच दिली. म्होरक्या एका बंदरावरून अमली पदार्थांची तस्करी करत होता. लंबू आणि बुटक्या आजूबाजूच्या गावात त्याची विक्री करत होते. यातून त्यांनी बराच पैसा कमावला होता. पण अखेरीस पैश्यांवरून त्यांच्यात वाद झाला आणि ही मारामारी झाली. सर्व गोष्टी स्पष्ट होत्या. पुरावे होते, पिस्तूल होतं, त्यावर म्होरक्याचे ठसे होते. त्यामुळे केस लगेच निकाली निघेल याची इन्स्पेक्टरला खात्री होती. तस्करांना बेड्या ठोकून त्यांना पोलीस स्टेशनला पाठवले.
सिक्रेट सेव्हनला घेऊन बाबा आणि इन्स्पेक्टर पीटरच्या घरी गेले. तिथे गेल्यावर सर्वांना शाबासकी देताना, इन्स्पेक्टरला बन्या दिसला आणि त्यांनी आश्चर्याने विचारले, "सिक्रेट सेव्हन मध्ये हा आठवा कोण आहे?". पीटरने अभिमानाने सांगितले हा आमचा भारतीय मित्र - फास्टर फेणे!
१. पीटर आणि फास्टर
"ट्टॉक".
हा आवाज आला म्हणजे नक्कीच काहीतरी घडलं असणार! तर मित्रांनो झालं असं की बन्याच्या हातात एक इंग्रजीतील पत्र पडलं. पत्ता स्पष्ट होता
Banesh Fene (Faster Fene)
Village Fursungi, District Pune
State Maharashtra, India
कुठून आलं हे मागच्या बाजूला लिहिलेलं होतं
Peter Blyton, USA
थेट अमेरिकेतून पत्र आल्यामुळे बन्याने ट्टॉक केला होता.
आता आपण थोडा वेळ अमेरिकेत जाऊ या. म्हणजे नेमकं झालं काय ते आपल्याला कळेल.
पीटरच्या वडिलांना आशियाई बातम्या वाचायला आवडायचं. त्यामुळे त्यांच्याकडे काही आशियाई देशांमधील वर्तमानपत्रे येत होती. त्यापैकी हॉंगकॉंग टाइम्स हे एक. बन्याने जे हॉंगकॉंगमध्ये दोन पराक्रम केले, ते अचाटच होते. एक परदेशी मुलगा एका स्थानिक बाळाला वाचवतो (धनेश आणि बनेश) आणि लगेच काही दिवसांच्या अंतराने एक सोन्याची तस्करी करणारी टोळी पकडून देतो (फास्टर फेणे आणि ओशनपार्कमधील तस्करी) हे काम बातमी पेपरमध्ये यावी असंच होतं. त्यामुळे त्याची सविस्तर बातमी हॉंगकॉंग टाइम्स मध्ये आलेली होती. ती बातमी वाचून पीटरच्या बाबांनी पीटरला हाक मारून सांगितलं की तुझा एक भारतीय भाऊबंद सध्या हॉंगकॉंगमध्ये धुमाकूळ घालतोय. नंतर पुढील माहितीत बनेश उर्फ फास्टर फेणेचा मूळ पत्ता दिलेला होता. पीटर बाबांच्या मागे लागला की त्याला या फास्टर फेणेला भेटायचं आहेच. त्यानंतर पीटरने फास्टर फेणेला पत्र लिहिलं. ते यथावकाश फुरसुंगीला पोहोचलं आणि त्यावरच बन्याने ट्टॉक केलं.
त्या पत्रात पीटरने बन्याशी मैत्री व्हावी अशी इच्छा व्यक्त केली होती आणि आपला सविस्तर पत्ता देखील दिला होता. मग बन्याने पीटरची काही माहिती मिळते का हे शोधायला सुरुवात केली. त्याच्या लाडक्या सुर्वे सरांना त्याने विचारले. सुर्वे सरांनी त्याला पुण्यातील ब्रिटिश लायब्ररीत न्यू यॉर्क टाइम्सचे अंक बघ म्हणून सांगितले आणि बन्याला ब्रिटिश लायब्ररीचे सदस्यत्वसुद्धा मिळवून दिले. त्यानंतर बन्या अक्षरश: त्यात घुसला आणि रोज जेवढा वेळ लायब्ररी उघडी असते तेवढा वेळ त्यात बसून पीटरच्या सिक्रेट सेव्हनने केलेले अनेक पराक्रम वाचले. आठवड्याने आता आपल्याला पीटर माहित आहे या विश्वासाने बाहेर आला. त्यानंतर त्याने पीटरला पत्र लिहायला घेतले. त्यात मामाच्या घरचा फोन नंबरसुद्धा दिला.
काही दिवसांनी पीटरचा मामांच्या घरी थेट फोन आला. योगायोगाने बन्या तेव्हा मामांकडेच होता. दोघांनी छान गप्पा मारल्या आणि त्यात पीटरने बन्याला अमेरिकेत येण्याचे आमंत्रण दिले. सोबतच तुझ्या पत्त्यावर रीतसर आमंत्रण पत्र आणि अमेरिकेच्या दूतावासाला आवश्यक असणारे सगळे कागदपत्र सुद्धा पाठवले आहेत हे सांगितलं. आता चेंडू बन्याच्या कोर्टात होता. बन्याने भाईंशी बोलून सांगतो असं सांगितलं आणि फोन ठेऊन दिला.
काही दिवसांतच बन्याच्या घरी पीटरने सांगितल्याप्रमाणे पत्र पोहोचलं. त्यात सर्व गोष्टी होत्याच. आता केवळ तिकीट काढून व्हिसासाठी दूतावासात विनंती करणे एवढेच बाकी होते. नेमकं त्याच दिवशी मृदुल ताई आणि मयूर भाऊजी (वाचा: फास्टर फेणे आणि शुभमंगल सावधान) घरी आले होते. भाई आणि वाहिनी काळजीत होते. पोराला आधी जेव्हा हॉंगकॉंगला पाठवलं तेव्हा मामा मामी सोबत होते. आता सोबत कुणी नाही आणि देश तर खूप दूर. काय करावे... पण ताई आणि भाऊजींनी बन्याच्या अमेरिकावारीला पाठिंबा दिला आणि खर्चाचा वाटाही उचलला.
यानंतर अमेरिकी दूतावासात विनंतीपत्र देणे, तिकिटं काढणे आणि बाकी तयारी यात महिना गेला. तोवर पीटरला कळवून ठेवले होतेच. उड्डाणाचा दिवस ठरला. मामा आणि भाई बन्याला मुंबई विमानतळावर सोडायला गेले. त्याचं विमान मुंबई - जर्मनीतील फ्रँकफर्ट - न्यू यॉर्क असं जाणार होतं. न्यू यॉर्कला पीटर आणि त्याचे बाबा बन्याला न्यायला येणार होते. बन्याला आता विमानप्रवास नवा नव्हता. पण ५-६ तासांचा हॉंगकॉंग प्रवास आणि एकूण २४ तासापेक्षा अधिक असलेला हा प्रवास यात खूपच अंतर होतं. पण बन्याला कुठली गोष्ट अवघड असते का... तो निवांत होता. याच निवांतपणाने तो न्यू यॉर्कला पोहोचला सुद्धा. पीटर आणि त्याचे बाबा भेटले. तिथून त्यांना रेल्वेने पीटरच्या गावी जायचे होते. रेल्वे पोहोचली आणि रेल्वे स्टेशनहून बाहेर पडत असतानाच बन्याने ट्टॉक केले आणि डोळ्याच्या कोपऱ्यातून पीटरने जे पहिले त्यावरच बन्याची ही प्रतिक्रिया असणार याची खात्री असल्याने पीटर मनातून हसला. या दोघांकडे पाहून बाबांना मात्र काळजी वाटू लागली.
२. मैत्री
घरी जाताना पीटर आणि बन्या गप्पा मारत होते. बन्याने पीटर आणि सिक्रेट सेव्हनच्या बातम्या वाचलेल्या असल्याने आणि बरीच पत्रे एकमेकांना पाठवलेली असल्याने त्याला जेनेट आणि अन्य गॅंग आणि विशेष म्हणजे स्कॅम्परला भेटण्याची खूप उत्सुकता होती. पीटरला मात्र ती एक भीती वाटत होती. स्कॅम्पर हा पीटर आणि त्याच्या गँगचा मित्र असला तरी अनोळखी लोकांसाठी तो दैत्यापेक्षा कमी नव्हता. बन्या पहिल्यांदाच घरी येतोय आणि त्याला स्कॅम्पर कसा सामोरा जाईल याची भीती पीटरला होती. जर स्कॅम्परने बन्याला मित्र मानला नाही, तर बन्या किंवा स्कॅम्पर यांच्यापैकी एकालाच सोबत घेऊन फिरत येईल. ते पीटरला कधीच व्हायला नको होते.
पण पीटरची ही भीती अनाठायी ठरली. बन्यासह ते घरी पोहोचले तेव्हा स्कॅम्परला दाराजवळच बांधलेले होते. पीटरने बन्याला स्कॅम्परच्या स्वभावाबद्दल सांगितलेले होतेच. शिवाय बन्यालाही कुत्र्यांचा खूप लळा होता. बन्या सावकाश त्याच्याजवळ गेला. अजिबात न घाबरता त्याने आपला हात पुढे केला. स्कॅम्परने आधी बन्याकडे पाहिलं. नंतर आपल्या मालकाकडे, पीटरकडे बघितलं. बन्याच्या हाताचा वास घेतला. बन्याच्या भोवती पायाचा वास घेत एक चक्कर मारली. तेवढा वेळ बन्या शांतपणे हात पुढे ठेऊन उभा होता. चक्कर मारून झाल्यावर स्कॅम्परने प्रेमाने बन्याचा हात चाटायला सुरुवात केली. ट्टॉक! पीटरचा जीव भांड्यात पडला. स्कॅम्परचे लाड करून बन्या आणि पीटर घरात गेले.
घरात गेल्यावर बन्या आपल्या भारतीय पद्धतीने पीटरच्या बाबांच्या आणि आईच्या पाया पडला. त्यांना जरा विचित्र वाटलं, पण सगळे एकमेकांना समजावून घेत होते. तेव्हाच जेनेट तिच्या खोलीतून बाहेर आली. त्यांच्या सर्वांच्या गप्पा सुरू होणार एवढ्यात पीटरच्या आईने सर्वांना जेवायला बोलावले. अमेरिकी पद्धतीचे जेवण बन्या पहिल्यांदाच खात होता. अर्थात ब्रेड त्याला माहित होता. पण घरी केलेला ताजा ब्रेड, सूप आणि तिखट नसलेली वाफवलेली भाजी हा मेळ छानच जमून आलेला होता. शिवाय सलग ३० तासांच्या प्रवासाने बन्या जाम दमून गेला होता. पोटभर जेवण झाल्यावर बाबांनी बन्याच्या मामांकडे फोन करून बन्या सुखरूप पोहोचल्याचे सांगितले आणि भारतात सर्वांना हायसं वाटलं. पीटरने बन्याला त्याच्या खोलीत नेले. नंतर बन्या पुढचे १५ तास झोपून होता.
बन्या झोपेतून उठला तेव्हा पहाटेचे साडेपाचच वाजले होते. पीटर सहाला उठला. सर्वांनी एकत्र कॉफी घेतली आणि पीटर बन्याला त्याची खास खोली, सिक्रेट सेव्हनचा खलबतखाना दाखवायला घेऊन गेला. आज नाष्ट्यानंतर सगळेजण बन्याला भेटायला येणार होते. आजचा परवलीचा शब्द होता "फास्टर". नाष्टा झाल्यावर बन्या आणि पीटर खलबतखान्यात गेले आणि दार बंद केलं. पाठोपाठ जेनेट आली. परवलीचा शब्द सांगूनच तिला त्यांनी आत घेतलं. पाठोपाठ जॅक, पाम आणि बार्बरा आले. तोवर स्कॅम्पर बाहेरच बसला होता. त्यानंतर मात्र त्याला आत येऊन बसावे वाटले. तरीही त्याचे तीक्ष्ण कान दाराबाहेरची प्रत्येक हालचाल टिपत होते. कोलिन आणि जॉर्ज आल्याची चाहूल लागताच त्याने बारीक गुरगुरण्याचा आवाज केला. पाठोपाठ "फास्टर" हे शब्द कानी पडले आणि त्या दोघांना आत घेऊन दार पुन्हा बंद केले.
बन्याला सगळे जण अनेक प्रश्न विचारत होते आणि बन्या त्याने केलेले अनेक पराक्रम सांगत होता. प्रतापगडाच्या भुयारात अडकलेला बन्या, थेट नेफा आघाडीवर जाऊन चिन्यांना मात देणारा बन्या अशा अनेक गोष्टी त्यांनी ऐकल्या आणि सोबतच त्यांच्याही डोलकाठीवरून चोराला पकडणे, सुझीच्या विमानामुळे बंगल्यात घुसावे लागणे आणि त्यातून एका मोठ्या कारस्थानाचा केलेला पर्दाफाश अशा अनेक कथा सांगितल्या. गप्पांमध्ये बराच वेळ गेल्यावर सर्वांनी शेताच्या मागे असलेल्या खास गुहेत जाऊन जेवण करायचे ठरवले. या गुहेत घुसलेला चोर आणि त्याला पकडण्यासाठी केलेली करामत याची आठवण सांगत कोलिन बन्याला घेऊन पुढे जात होता. सर्वजण त्यांच्या मागेच होते. सर्वात मागे पीटर आणि स्कॅम्पर होते.
जेवणानंतर पीटरचे शेत बन्याने बघितले. विस्तीर्ण शेत, त्याच्या जवळ मोठे कुरण, कुरणात संथपणे चरणाऱ्या गायी बघत बन्याला फुरसुंगीची आठवण आली. तोवर संध्याकाळ सुद्धा झाली आणि सर्वजण आपापल्या घरी परतले. रात्रीचे जेवण झाल्यावर बन्याने आपल्या आजच्या दिवसाची डायरी लिहिली. त्याच्या सुर्वे सरांनी हे सगळे अनुभव लिहून ठेवायला सांगितले होते. तुम्हाला तर माहित आहेच, सुर्वे सरांचा कोणताही शब्द बन्या खाली पडू देत नाही...
याच रात्री काल रेल्वे स्टेशनवर उतरलेले तीन प्रवासी पीटरचा शेतामागे असलेल्या वृक्षराईत भेटत होते. त्यांचे पुढचे बेत तयार होत होते...
३. शोध
दुसऱ्या दिवशीपासून सकाळी एकत्र भेटणे, त्यानंतर दिवसभर वेगवेगळे खेळ आणि संध्याकाळी सायकलवर एक लांब चक्कर असा सर्वांचा कार्यक्रम सुरू झाला. सायकलवर फिरताना आणि शर्यती लावताना बन्याला "फास्टर फेणे" का म्हणतात ते सर्वांना कळाले. त्या खेळांमध्ये बन्याने या अमेरिकन पोरांना कबड्डी, खोखो असे खेळही शिकवले. वेगवेगळे खेळ एकमेकांना शिकवताना बन्याने सूरपारंब्या हा खेळ सांगितला. या खेळाने सर्वांची उत्सुकता ताणली. जॉर्ज आणि जॅक यांना झाडावरच राहायला मिळालं तर बरं असं वाटायचं आणि कोलिनला तर झाडावर बसून हेरगिरी करायचाही सराव होता. पण मुख्य अडचण होती ती म्हणजे अमेरिकेतील झाडांना पारंब्या कशा आणणार. ही अडचण पीटरच्या बाबांनी सोडवली. त्यांनी त्यांच्या शेतात वापरण्याचे मोठे दोर मुलांना दिले आणि झाडांना पारंब्या फुटल्या.
बन्याने खेळाचे नियम सांगितले. दोर पकडून सरसर त्यावर चढून दाखवले. बार्बरा आणि जेनेटने दोरावरून चढणे लवकर आत्मसात केले. तर पीटरने झाडावरून दोर पकडून थेट खाली सूर मारायचा सराव केला. बन्या तर या सर्वात पारंगत होताच. आता नवीन खेळ मिळाल्याने सर्वजण संध्याकाळपर्यंत शेताच्या मागे असलेल्या वृक्षराईत थांबू लागले.
एक दिवस बाकी सगळे घरी गेले तरी बन्या, पीटर आणि कोलिन झाडावर तसेच थांबले. त्यांच्या गप्पा सुरू असताना त्यांना तीन सावल्या या झाडीत येताना दिसल्या. त्याबरोबर तिघेही सावध झाले. ते बसले होते त्या झाडाच्या बाजूच्या झाडाखाली तिघे जमले. त्यातील एक बहुदा इतरांचा म्होरक्या असावा. बाकी दोघांपैकी एक बुटका तर एक लंबू होता. त्या म्होरक्याने दोघांना काही लहान पुडे दिले आणि त्यांच्याकडून पैसे घेतले. हे तिघेही शांतपणे कोणताही आवाज न होऊ देता काय चालले आहे ते पाहत होते. बन्या आणि पीटरला हे तिघे म्हणजे रेल्वे स्टेशनला दिसलेलेच आहेत याची खात्री पटली. ते तिघे पुन्हा तीन दिशांना निघून गेले. पीटरने डोळ्यांनीच खूण केली तसे आपले तीन माकडं या तिघांच्या मागे सावकाश जाऊ लागले.
त्या तीनही बदमाशांना कोणतीही जाणीव न होऊ देता त्यांची घरे कुठे आहेत हे पाहण्याचे त्यांनी ठरवले होते. त्याप्रमाणे पीटर म्होरक्याच्या, कोलिन बुटक्याच्या आणि बन्या लंबूच्या मागे गेले. तिघांनीही रेल्वे स्टेशनपासून तीन दिशांना पण साधारण सारख्या अंतरावर घरे घेतली होती. त्या घराजवळच्या खुणा नीट बघून सगळे घरी गेले. पीटरने सर्वांना फोन केला आणि उद्याचा परवलीचा शब्द सांगितला.
एवढ्या रात्री फोन करून परवलीचा शब्द सांगितल्याने सर्वांना हे लक्षात आले होते की काहीतरी खास घडले आहे. हा परवलीचा शब्द बन्याने सांगितलेला होता. दुसऱ्या दिवशी सगळ्यात आधी कोलिन पोहोचला. त्याने परवलीचा शब्द सांगितला - माली! ही नवी मोहीम सुरू झाली आणि बन्याला त्याच्या बऱ्याच साहसांमध्ये सक्रीय सहभागी होणाऱ्या त्याच्या मामेबहिणीची आठवण आली. आता ती तर येऊ शकणार नव्हती, म्हणून परवलीचा शब्द म्हणून बन्याने "माली" सांगितला. एक एक करून सर्वजण आले. सर्वजण जमल्याबरोबर दार नीट बंद केले गेले. त्यानंतर आपल्या नेहमीच्या मोहीम मुख्याधिकाऱ्याच्या आवेशात पीटरने काल घडलेली सगळी घटना सांगितली. म्होरक्याचा पत्ताही सांगितला. त्यानंतर कोलिन आणि बन्याने बुटक्याचा आणि लंबूचा पत्ता सांगितला. कोलिन आणि जॉर्ज, बन्या आणि बार्बरा, पीटर आणि पाम अशा जोड्या ठरल्या. या जोड्यांनी पुढील एक आठवडा या तिघांवर बारीक नजर ठेवायची असं ठरलं. जॅक आणि जेनेटला अजून कोणतेच काम सांगितलेले नव्हते.
साधारण दोन दिवसांनी म्होरक्या स्टेशनवरून बाहेरगावी गेला आणि संध्याकाळी परत आला. बुटक्या आणि लंबू त्यांच्या लहानखुऱ्या मोटारसायकल घेऊन ३-४ तास बाहेर जाऊन येत. पण अन्य पूर्ण दिवस हे लोक घरातच थांबत. दर एक दिवसाआड त्या झाडांमध्ये ते भेटत. पुड्यांची आणि पैशांची अदलाबदल होई. त्यानंतर ते पुन्हा आपापल्या कामाला लागत. पण खूप शोध घेऊनही म्होरक्या बाहेरगावी जाऊन नेमकं काय करतो, किंवा पुड्यातून बाकी दोघांना काय देतो याचा खुलासा होत नव्हता. मात्र एकूण व्यवहार हा संशयास्पद होता या निर्णयाला ते येऊन पोहोचले.
आठव्या दिवशी पुन्हा एकदा बन्या, पीटर, जेनेट झाडावर आणि स्कॅम्पर झाडीत असे लपून बसले. ते तिघेही दूर गेल्यावर पीटरने स्कॅम्परला त्या तिघांचे नीट वास घेऊन ठेवायला सांगितलं. घरी जाऊन दुसऱ्या दिवशीचा परवलीचा शद्ब सर्वांना कळवला गेला - शोध!
४. सूरपारंब्या
सकाळीच एक एक जण परवलीचा शब्द "शोध" सांगून आले. स्कॅम्पर सुद्धा नव्या कामगिरीच्या आवेशात त्याच्या नेहमीच्या स्टुलावर बसला होता. पीटर जरासा विचारमग्न होता. बन्या शांतपणे बसला होता. आज पीटरने सुरुवात करण्यासाठी बन्याला सांगितले.
बन्या म्हणाला, "आपण जेवढा शोध घ्यायचा होता तो तर घेतला आहे. ही माणसं नक्कीच काहीतरी चोरटं काम करत आहेत. काय करतात ते अजूनही आपल्याला माहित नाही. पण मला असं वाटतंय की येत्या एक दोन दिवसात नक्कीच काहीतरी घडेल. त्यामुळे आपण तयारीने उद्या झाडांवर थांबायचं आहे."
पीटरने पुढे बोलायला सुरूवात केली, "आतापर्यंत जेनेट आणि जॅकला या मोहिमेत फार काही करता आलं नाही. पण यापुढे त्यांच्याकडे मोठं काम असेल. आपल्याला जी तयारी करायची आहे त्यात आपण ६ झाडं निवडायची आहेत. त्या झाडांवर प्रत्येकी २ पारंब्या - नीट घट्ट बांधलेल्या असायला हव्या. शिवाय एक एक बांधण्याची दोरीसुद्धा हवी. म्होरक्या ज्या बाजूने येतो त्याच्या बरोब्बर विरुद्ध बाजूला स्कॅम्परसाठी लपण्याच्या एक जागा हवी आहे. घराच्या दिशेला असलेलं एक झुडूप शोधून त्यात दोघांना लपता येईल अशी जागा करायची आहे. या सगळ्याची व्यवस्था जेनेट आणि जॅकने करायची आहे. ही सगळी व्यवस्था करून आपण आज जागा नीट बघून आणि दोरीवरून चढण्याचा आणि सूर मारण्याच्या सराव करू. फास्टर फेणे प्रमाणे मलाही असं वाटतंय की येत्या एक दोन दिवसात आपल्याला हा शोध पूर्ण लागेल. उद्या परत भेटू. उद्याचा परवलीचा शब्द संध्याकाळी सांगेन"
एवढं बोलून सगळे आपापल्या कामाला लागले. सहा मोठी झाडं निवडली. त्यांना क्रमांक दिले. त्यावर दोन दोन पारंब्या चांगल्या मजबूत फांदीला बांधल्या. त्याच्या बाजूलाच एक एक दोरी गुंडाळून ठेवली. म्होरक्या येतो त्याच्या विरुद्ध बाजूला एक झुडूप बघितले आणि त्याच्या झाडोऱ्यात एक खड्डा करून त्यात स्कॅम्पर कुणालाही न दिसता बसू शकतो ते बघितले. घराच्या दिशेने अजून एक झुडूप बघितलं आणि त्याच्या खाली एक जरासा खोल खड्डा करून त्यात दोन जणांना लपता येईल अशी जागा केली. एवढी सगळी कामं जेनेट आणि जॅकच्या नेतृत्वाखाली करून सगळ्यांनी पारंब्यांवर चढण्याचा, सूर मारण्याचा सराव केला. बन्या सगळ्यांना काही सूचना असेल तर करत होता. सगळे खूप आवेशात होते. या सर्वांना बघून बन्याला माली, शरद, सुभाष, तात्या, रखमा हे तर आठवलेच शिवाय रंग्या आणि सायबा सुद्धा आठवले. त्यांच्यासोबत केलेली मस्ती आणि साहसे आठवली. सुर्वे सरांचं नेतृत्व आठवलं. क्षणार्धात या आठवणी येऊन गेल्या आणि बन्या पुन्हा कामात मग्न झाला. सर्वांचे निरीक्षण बन्या आणि पीटर करत होते.
रात्री उशिरा पीटरने सर्वांना फोन करून परवलीचा शब्द सांगितला - सूरपारंब्या!
दुसऱ्या दिवशी सगळे जमले. प्रत्येक जण नव्या साहसाचा प्रतीक्षेत होता. आदल्या दिवशी जशी बन्याने सुरुवात केली होती तशीच पुन्हा सुरुवात केली. त्याने प्रत्येकाचे सूरपारंब्यातील कौशल्य आणि कोणत्या झाडावर कोण बसू शकेल हे सांगितले. त्यानंतर पीटरने सहा झाडे अनुक्रमे कोलिन, बार्बरा, बन्या, पाम, पीटर आणि जॉर्ज अशी वाटून दिली. जॅक आणि जेनेट हे घराच्या दिशेने असलेल्या झुडुपात लपून बसणार होते. जर काही दगाफटका झाला तर जॅक आणि जेनेट यांनी लगेच त्यांनी पीटरच्या घरी जाऊन बाबांना सांगायचं ठरलं. स्कॅम्परची जागा आधीच ठरलेली होती. पुन्हा संध्याकाळी बरोबर पाच वाजता शेताच्या मागे असलेल्या गुहेत भेटायचं ठरलं. तिथून ते झाडांमध्ये जाणार होते.
साधारण साडेपाचच्या सुमारास प्रत्येकाने आपापली जागा घेतली. जरा अंधार पडू लागल्यावर नेहमीप्रमाणे तिघेही तीन दिशांनी आले. पण आज त्यांचे काहीतरी बिनसले असावे. म्होरक्याच्या हातात आज पुडके नव्हते. लंबू आणि बुटक्याने त्याला पैसे देणार नाही म्हणून सांगितले. त्यावर त्यांची जरा बाचाबाची झाली. अखेरीस म्होरक्याने आपल्या कमरेत खोचलेले पिस्तूल काढले आणि लंबूवर त्याने नेम धरला. तो गोळी मारणार तोच पामने एवढा वेळ आवरून धरलेली किंकाळी फोडलीच. पण त्यामुळे म्होरक्याचा नेम हुकला. गोळी लंबूच्या छातीत घुसण्याऐवजी खांद्यावर लागली आणि तो खाली कोसळला. आता म्होरक्याने नेम पामकडे धरला होता. यापुढे वेळ दवडण्यात काहीच अर्थ नव्हता.
ट्टॉक!
बन्याने एका हातात पारंबी धरून सूर मारला आणि म्होरक्याची बंदूक उडवून लावली. पीटरने दुसरा सूर मारत म्होरक्याच्या नाकावर जोरदार ठोसा मारला. या अनपेक्षित हल्ल्याने म्होरक्या हेलपांडला. क्षणार्धात स्कॅम्परने उडी मारून पिस्तूल तोंडात घेतले आणि तो वेगात जेनेट असलेल्या झुडुपाकडे गेला. तिथे तिच्याजवळ पिस्तूल टाकले आणि परत येऊन म्होरक्यावर हल्ला केला. या वेळात जॉर्जने सूर मारून आपल्याजवळील दोर खाली आणला. त्याने आणि बन्याने बुटक्याला जेरबंद केले. म्होरक्यावर स्कॅम्पर आणि पीटर तुटून पडले होते. त्यांना मदत करायला आपापले दोर घेऊन कोलिन, बार्बरा आणि पाम आले. तीनही जणांना त्यांनी दोरीने नीट बांधलं.
जेनेट आणि जॅक ही लढाई पाहण्यासाठी किंवा भाग घेण्यासाठी थांबले नाहीत. त्यांनी बंदूक रुमालात बांधून घेऊन थेट घर गाठलं. बाबांनी क्षणही न दवडता पोलीस स्टेशनला फोन केला आणि ते दोघांसोबत झाडांकडे धावले. इन्स्पेक्टर आपला ताफा घेऊन झाडांकडे रवाना झाले. हे सर्व तिथे पोहोचेपर्यंत तिन्ही तस्करांची गाठोडी वळून ठेवलेली होती. अधिक माहिती त्यांनीच दिली. म्होरक्या एका बंदरावरून अमली पदार्थांची तस्करी करत होता. लंबू आणि बुटक्या आजूबाजूच्या गावात त्याची विक्री करत होते. यातून त्यांनी बराच पैसा कमावला होता. पण अखेरीस पैश्यांवरून त्यांच्यात वाद झाला आणि ही मारामारी झाली. सर्व गोष्टी स्पष्ट होत्या. पुरावे होते, पिस्तूल होतं, त्यावर म्होरक्याचे ठसे होते. त्यामुळे केस लगेच निकाली निघेल याची इन्स्पेक्टरला खात्री होती. तस्करांना बेड्या ठोकून त्यांना पोलीस स्टेशनला पाठवले.
सिक्रेट सेव्हनला घेऊन बाबा आणि इन्स्पेक्टर पीटरच्या घरी गेले. तिथे गेल्यावर सर्वांना शाबासकी देताना, इन्स्पेक्टरला बन्या दिसला आणि त्यांनी आश्चर्याने विचारले, "सिक्रेट सेव्हन मध्ये हा आठवा कोण आहे?". पीटरने अभिमानाने सांगितले हा आमचा भारतीय मित्र - फास्टर फेणे!
No comments:
Post a Comment