"ट्टॉक".
हा कसला आवाज? ओळखीचा वाटतोय नं? बरोब्बर! तुमच्या आमच्या लाडक्या, बनेश उर्फ फास्टर फेणेचा हा आश्चर्योद्गार. आता तुम्ही म्हणाल हे घड्याळ कशाला टकटकलं? सांगते.
बन्या दहावी पास झाला. शाळेचा निरोप समारंभ आटपून तो मामाच्या घरी आला. घरात पाऊल ठेवतो न ठेवतो, तोच मालीनं धावत येऊन त्याच्या हातात एक कागद ठेवला. ते भाई फेण्यांचे पत्र होते. ते वाचता वाचता बन्याचे डोळे चमकले आणि अगदी सुरुवातीला सांगितलेला तो आवाज झाला. "ट्टॉक!"
त्या पत्रात लिहिलं होतं की त्याच्या मृदुलताईचं लग्न ठरलं होतं. नवरा मुलगा मयूर सासवडच्या एका बँकेत कामाला होता. भाई फेणे दागिन्यांची खरेदी करायला दुसऱ्या दिवशी पुण्याला पोहोचणार होते. बन्याने धावत जाऊन मामा मामींना ही बातमी सांगितली व पत्राची नीट घडी करून खिशात ठेवली.
दुसऱ्या दिवशी साडेनऊ वाजता भाई फेणे, वहिनी (फाफेची आई) व ताईसह, मामांच्या घरी येऊन पोहोचले. चहा नाष्टा आटोपून पु. ना. गाडगीळ या पेढीत खरेदी करायला गेले. मग घरी येऊन, जेवण करून, विश्रांती घेऊन चार वाजता ते बन्या, माली, मामा, मामी, शकुमावशी व बन्याच्या आग्रहामुळे सुभाष देसाई व शरद शास्त्री या त्याच्या वर्गमित्रांना सुद्धा घेऊन फुरसुंगीला गेले.
बन्याला फुरसुंगीला येऊन सात-आठ दिवस झाले. त्याची मित्रमंडळी तिथल्या पोरांसोबत चांगलीच रमली होती. नव्या मित्र मैत्रिणींकडून खेळ शिकत-शिकवत होती. पण आज मात्र त्यांना खेळायला वेळ नव्हता. दुसऱ्या दिवशीच्या लग्नाची धावपळ सुरू होती. पंगत बसली होती. बन्या, शरद आणि सुभाष वाढायचं काम करत होते. माली ताईला मेंदी काढत होती. मामी आणि शकुमावशी दागिने ठेवलेलं कोठीघर सांभाळत होत्या.
एकदम मालीची हाक आली, "बन्या, ताईला एकदा सगळे दागिने घालून पहायचे आहेत. आई आणि शकूमावशीकडून दागिने आण." बन्या दागिने आणायला गेला आणि, "ट्टॉक". दागिने ठेवलेली ट्रंक सताड उघडी व रिकामी आणि मामी व शकुमावशी तोंडाला रुमाल बांधलेल्या अवस्थेत बेशुद्ध पडल्या होत्या. 'चोरी!', बन्याच्या मनात विचार आला, 'बाबांकडे फर्स्ट एडचा बॉक्स आहे आणि डॉक्टरकाका पण आले आहेत लग्नाला. त्यांना सांगून चोराला शोधायला जातो.' असा विचार त्याच्या मनात येतोय न येतोय तोच, 'याला इतका वेळ का लागतोय?', असा विचार करून भाई फेणे व मालीच तिथे आले. तिथले दृश्य पाहून त्यांनी बन्याजवळ संपूर्ण चौकशी केली. बन्याने काय घडलंय ते भराभरा सांगितले आणि, "मी चोरांना शोधायला जातो. तुम्ही या दोघींना शुद्धीवर आणा", असे सांगून तो, सुभाष, शरद, तात्या तनपुरे, रखमी आणि बन्या कंपूशी वैर असले तरीही लग्नाच्या वेळी वैर विसरून सोबत कामाला लागलेले लडकत कंपूचे पुढारी व दुय्यम पुढारी रंग्या लडकत व सायबा सुपेकर चोराचा शोध घ्यायला निघाले.
मंडपात शोध घेता घेता बन्याला आठवले की पंगत बसलेली असताना दोन माणसं जास्त न बोलता भराभर खात होती. मग ती हात धुवायला उठली ती नाहीशीच झाली. मग तो दागिने आणायला गेला तेव्हा चोरी झाली होती. तेव्हाच्या गडबडीत लक्षात आले नसेल पण आता मात्र बन्याला संशय येऊ लागला. तेच चोर असतील का? बन्याने हे मित्रांना सांगितले व विचार करतच ते बाहेर पडले.
'वाहनतळ' ! जिथे सगळी वाहने लावली होती तिथे त्यांनी शोध घेतला. विशेष काही वाटले नाही, पण एक जागा जी थोड्या वेळापूर्वी भरलेली होती ती आता रिकामी दिसत होती. शरदला एक गोष्ट आठवली व ती त्याने बन्याला सांगितली, "बन्या, इथे एक मोटारसायकल होती. तिच्या एका बाजुला एक डब्बा जोडला होता. जास्तीचं सामान ठेवायला किंवा दुसऱ्या माणसाला बसायला. नंबरही मजेशीर होता."
"काय होता नंबर?", सर्वांनी विचारले.
"MMP 1137 ". शरदला नंबर सांगता सांगता हसू फुटले.
"मग? यात काय मजेशीर आहे?", बन्याने विचारले.
"कळलं नाही तुला? MMP म्हणजे 'मॅन ऑफ द मॅच प्लेअर' मधलं मॅन मॅच प्लेअर ! आणि 1137 म्हणजे 'एक तेरा सात' म्हणजे 'एक तेरा साथ!'"
"वा! शरद, एवढं कसं लक्षात राहिलं तुझ्या?"
"विचित्र पण मजेशीर गोष्टी लक्षात राहतात माझ्या!", शरदने हसून उत्तर दिले.
त्या जागी तीन टायर्सचे ठसे सापडले. त्या ठशांचा माग घेत ते शिंदीच्या बनात गेले. बन्या, तात्या, रखमी, सायबा आणि रंग्याला ते पूर्वी तिथे शिंदोळ्या खायला येत असल्याने त्यांना बन तोंडपाठ होते. झाडाझुडुपातून माग काढत आणि शिंदोळ्या खात ते सातजण शिंदीचे बन ओलांडून त्याला लागूनच असलेल्या आमराईत पोहोचले. तिथे एका झुडुपामागे तीच मोटारसायकल व झाडामागे चोर लपलेले दिसले. बन्याने आवाजावरून त्यांना ओळखले. त्यांना त्याने 'पु. ना. गाडगीळ'मध्ये पाहिले होते. शिवाय दागिन्यांचा छनछनाट ऐकू येत असल्याने त्याला खात्रीच पटली. पण त्यामुळे जिभेवर आलेला 'ट्टॉक' त्याला आतल्या आत गिळावा लागला.
त्या सात जणांनी एक योजना आखली. चोर आजची रात्र आमराईत काढून उद्या पुण्याला जाऊन दागिने विकणार असं त्यांच्या बोलण्यावरून लक्षात आलं होतं. त्यापूर्वीच पोलीसांना आणणे आवश्यक होते. त्यामुळे शरद, रंग्या व रखमी पोलिसांना आणायला गेले व बन्या, सुभाष, सायबा व तात्या तिथेच थांबले.
शरद, रंग्या व रखमी पोलीस चौकीत पोहोचले तर भाई फेणे त्यांच्या आधीच तिथे पोहोचलेले होते.
इकडे चोरांचा बेत बदलला तर त्यांना लवकर निघता येऊ नये म्हणून बन्याने गाडीच्या चकातील हवा काढली. तेवढ्यात पोलीस आले. चोरांना अटक केल्यावर इन्स्पेक्टर म्हणाले, "पोरांनो, पुण्यातले हे चोर फुरसुंगीच्याही आसपासच्या गावात चोऱ्या करून गेले. आज तुम्ही त्यांना पकडून दिलंत. शाब्बास! नावं काय आहेत तुमची?" असं विचारून त्यांनी सगळ्यांची नावं लिहून घेतली.
दुसऱ्या दिवशी सगळ्यांची नावं पेपरात छापून आली! पण त्यावेळी ताईच्या डोक्यावर मंगलक्षता टाकता टाकता सुभाष व शरद एकमेकांच्या व बन्याच्या कानात कुजबुजत होते -
"यत्र यत्र
फास्टर फेणे
तत्र तत्र
संकट येणे!"
-- सगुणा माया ज्ञानेश
हा कसला आवाज? ओळखीचा वाटतोय नं? बरोब्बर! तुमच्या आमच्या लाडक्या, बनेश उर्फ फास्टर फेणेचा हा आश्चर्योद्गार. आता तुम्ही म्हणाल हे घड्याळ कशाला टकटकलं? सांगते.
बन्या दहावी पास झाला. शाळेचा निरोप समारंभ आटपून तो मामाच्या घरी आला. घरात पाऊल ठेवतो न ठेवतो, तोच मालीनं धावत येऊन त्याच्या हातात एक कागद ठेवला. ते भाई फेण्यांचे पत्र होते. ते वाचता वाचता बन्याचे डोळे चमकले आणि अगदी सुरुवातीला सांगितलेला तो आवाज झाला. "ट्टॉक!"
त्या पत्रात लिहिलं होतं की त्याच्या मृदुलताईचं लग्न ठरलं होतं. नवरा मुलगा मयूर सासवडच्या एका बँकेत कामाला होता. भाई फेणे दागिन्यांची खरेदी करायला दुसऱ्या दिवशी पुण्याला पोहोचणार होते. बन्याने धावत जाऊन मामा मामींना ही बातमी सांगितली व पत्राची नीट घडी करून खिशात ठेवली.
दुसऱ्या दिवशी साडेनऊ वाजता भाई फेणे, वहिनी (फाफेची आई) व ताईसह, मामांच्या घरी येऊन पोहोचले. चहा नाष्टा आटोपून पु. ना. गाडगीळ या पेढीत खरेदी करायला गेले. मग घरी येऊन, जेवण करून, विश्रांती घेऊन चार वाजता ते बन्या, माली, मामा, मामी, शकुमावशी व बन्याच्या आग्रहामुळे सुभाष देसाई व शरद शास्त्री या त्याच्या वर्गमित्रांना सुद्धा घेऊन फुरसुंगीला गेले.
बन्याला फुरसुंगीला येऊन सात-आठ दिवस झाले. त्याची मित्रमंडळी तिथल्या पोरांसोबत चांगलीच रमली होती. नव्या मित्र मैत्रिणींकडून खेळ शिकत-शिकवत होती. पण आज मात्र त्यांना खेळायला वेळ नव्हता. दुसऱ्या दिवशीच्या लग्नाची धावपळ सुरू होती. पंगत बसली होती. बन्या, शरद आणि सुभाष वाढायचं काम करत होते. माली ताईला मेंदी काढत होती. मामी आणि शकुमावशी दागिने ठेवलेलं कोठीघर सांभाळत होत्या.
एकदम मालीची हाक आली, "बन्या, ताईला एकदा सगळे दागिने घालून पहायचे आहेत. आई आणि शकूमावशीकडून दागिने आण." बन्या दागिने आणायला गेला आणि, "ट्टॉक". दागिने ठेवलेली ट्रंक सताड उघडी व रिकामी आणि मामी व शकुमावशी तोंडाला रुमाल बांधलेल्या अवस्थेत बेशुद्ध पडल्या होत्या. 'चोरी!', बन्याच्या मनात विचार आला, 'बाबांकडे फर्स्ट एडचा बॉक्स आहे आणि डॉक्टरकाका पण आले आहेत लग्नाला. त्यांना सांगून चोराला शोधायला जातो.' असा विचार त्याच्या मनात येतोय न येतोय तोच, 'याला इतका वेळ का लागतोय?', असा विचार करून भाई फेणे व मालीच तिथे आले. तिथले दृश्य पाहून त्यांनी बन्याजवळ संपूर्ण चौकशी केली. बन्याने काय घडलंय ते भराभरा सांगितले आणि, "मी चोरांना शोधायला जातो. तुम्ही या दोघींना शुद्धीवर आणा", असे सांगून तो, सुभाष, शरद, तात्या तनपुरे, रखमी आणि बन्या कंपूशी वैर असले तरीही लग्नाच्या वेळी वैर विसरून सोबत कामाला लागलेले लडकत कंपूचे पुढारी व दुय्यम पुढारी रंग्या लडकत व सायबा सुपेकर चोराचा शोध घ्यायला निघाले.
मंडपात शोध घेता घेता बन्याला आठवले की पंगत बसलेली असताना दोन माणसं जास्त न बोलता भराभर खात होती. मग ती हात धुवायला उठली ती नाहीशीच झाली. मग तो दागिने आणायला गेला तेव्हा चोरी झाली होती. तेव्हाच्या गडबडीत लक्षात आले नसेल पण आता मात्र बन्याला संशय येऊ लागला. तेच चोर असतील का? बन्याने हे मित्रांना सांगितले व विचार करतच ते बाहेर पडले.
'वाहनतळ' ! जिथे सगळी वाहने लावली होती तिथे त्यांनी शोध घेतला. विशेष काही वाटले नाही, पण एक जागा जी थोड्या वेळापूर्वी भरलेली होती ती आता रिकामी दिसत होती. शरदला एक गोष्ट आठवली व ती त्याने बन्याला सांगितली, "बन्या, इथे एक मोटारसायकल होती. तिच्या एका बाजुला एक डब्बा जोडला होता. जास्तीचं सामान ठेवायला किंवा दुसऱ्या माणसाला बसायला. नंबरही मजेशीर होता."
"काय होता नंबर?", सर्वांनी विचारले.
"MMP 1137 ". शरदला नंबर सांगता सांगता हसू फुटले.
"मग? यात काय मजेशीर आहे?", बन्याने विचारले.
"कळलं नाही तुला? MMP म्हणजे 'मॅन ऑफ द मॅच प्लेअर' मधलं मॅन मॅच प्लेअर ! आणि 1137 म्हणजे 'एक तेरा सात' म्हणजे 'एक तेरा साथ!'"
"वा! शरद, एवढं कसं लक्षात राहिलं तुझ्या?"
"विचित्र पण मजेशीर गोष्टी लक्षात राहतात माझ्या!", शरदने हसून उत्तर दिले.
त्या जागी तीन टायर्सचे ठसे सापडले. त्या ठशांचा माग घेत ते शिंदीच्या बनात गेले. बन्या, तात्या, रखमी, सायबा आणि रंग्याला ते पूर्वी तिथे शिंदोळ्या खायला येत असल्याने त्यांना बन तोंडपाठ होते. झाडाझुडुपातून माग काढत आणि शिंदोळ्या खात ते सातजण शिंदीचे बन ओलांडून त्याला लागूनच असलेल्या आमराईत पोहोचले. तिथे एका झुडुपामागे तीच मोटारसायकल व झाडामागे चोर लपलेले दिसले. बन्याने आवाजावरून त्यांना ओळखले. त्यांना त्याने 'पु. ना. गाडगीळ'मध्ये पाहिले होते. शिवाय दागिन्यांचा छनछनाट ऐकू येत असल्याने त्याला खात्रीच पटली. पण त्यामुळे जिभेवर आलेला 'ट्टॉक' त्याला आतल्या आत गिळावा लागला.
त्या सात जणांनी एक योजना आखली. चोर आजची रात्र आमराईत काढून उद्या पुण्याला जाऊन दागिने विकणार असं त्यांच्या बोलण्यावरून लक्षात आलं होतं. त्यापूर्वीच पोलीसांना आणणे आवश्यक होते. त्यामुळे शरद, रंग्या व रखमी पोलिसांना आणायला गेले व बन्या, सुभाष, सायबा व तात्या तिथेच थांबले.
शरद, रंग्या व रखमी पोलीस चौकीत पोहोचले तर भाई फेणे त्यांच्या आधीच तिथे पोहोचलेले होते.
इकडे चोरांचा बेत बदलला तर त्यांना लवकर निघता येऊ नये म्हणून बन्याने गाडीच्या चकातील हवा काढली. तेवढ्यात पोलीस आले. चोरांना अटक केल्यावर इन्स्पेक्टर म्हणाले, "पोरांनो, पुण्यातले हे चोर फुरसुंगीच्याही आसपासच्या गावात चोऱ्या करून गेले. आज तुम्ही त्यांना पकडून दिलंत. शाब्बास! नावं काय आहेत तुमची?" असं विचारून त्यांनी सगळ्यांची नावं लिहून घेतली.
दुसऱ्या दिवशी सगळ्यांची नावं पेपरात छापून आली! पण त्यावेळी ताईच्या डोक्यावर मंगलक्षता टाकता टाकता सुभाष व शरद एकमेकांच्या व बन्याच्या कानात कुजबुजत होते -
"यत्र यत्र
फास्टर फेणे
तत्र तत्र
संकट येणे!"
-- सगुणा माया ज्ञानेश
No comments:
Post a Comment