अरण्यानीपासून देवराईपर्यंत — निसर्गसंवर्धनाची भारतीय परंपरा

देवराई भारतात कधीपासून आहे असं शोधताना मला ऋग्वेदातील काही ऋचा इंटरनेटवर सापडल्या. अरण्यानी सूक्तातील या ऋचा आहेत. ते वाचताना आपल्याकडे किती पूर्वीपासून या गोष्टींचा विचार केला आहे याबद्दल खूप अभिमान वाटला : अरण्यानीपासून देवराईपर्यंत — निसर्गसंवर्धनाची भारतीय परंपरा

"अरण्यानीं देव युवतीं नमोभिः पाद्भ्यां न ऊर्णोषि यद्वसानाम्।"  

(ऋग्वेद १०.१४६.१)

— हे अरण्यांची देवी, तुझ्या चरणांना आम्ही वंदन करतो, तू स्वतः जंगलातून फक्त झाडांच्या सावलीनेच वस्त्र परिधान करतेस.

हजारो वर्षांपूर्वी, आपल्या ऋषींनी निसर्गाला दैवत्त्व दिलं. त्यांच्या दृष्टीने जंगल म्हणजे केवळ लाकूड, फळं आणि औषधं देणारा प्रदेश नव्हता—तर तो एक सजीव अस्तित्व होता, ज्यामध्ये सौंदर्य, भय, गूढता आणि करुणा यांचा संगम होता.

अरण्यानी सूक्त: जंगलाची देवता

ऋग्वेदाच्या दहाव्या मंडलातील अरण्यानी सूक्त हे जंगलाच्या देवतेस उद्देशून रचलेलं एक सुंदर स्तवन आहे. यात अरण्यानी ही एक देवी आहे—गावापासून दूर, शांत पण आत्मसंपन्न. तिच्या चालण्याचा सौम्य आवाजही ऋषींना मंत्रमुग्ध करतो.

"क्व स्विदासी कथं न्वस्याऽरं चरन्त्युपरि क्षमाया।"  

ती कुठे असते? कशी फिरते? कोणत्या दिशेने चालते? जंगल तिचं घर आहे, पण तरीही ती अप्राप्य भासत राहते.

या प्रश्नांतून एक गोष्ट स्पष्ट होते—ऋषींना जंगल केवळ उपयोगासाठी नव्हे, तर त्याच्या अस्सल स्वभावासाठी आदरणीय वाटतं. ते त्याला समजून घ्यायचा प्रयत्न करतात, जिंकायचा नाही.

देवराई हा निसर्गसंवर्धनाचा एक सांस्कृतिक करारच आहे असं वाटतं. वेदकालीन दृष्टिकोनाची प्रात्यक्षिक परिणती आपल्याला दिसते देवराईच्या परंपरेत. महाराष्ट्र, कर्नाटक, गोवा, केरळ, ओडिशा, झारखंड यांसारख्या राज्यांमध्ये देवाच्या नावाने राखलेलं वन म्हणजे देवराई.

कोणत्याही गावी, एखादी विशिष्ट जागा जिथं कोणतीही झाडं तोडली जात नाहीत, शिकार केली जात नाही, किंवा शेती केली जात नाही—ती पवित्र मानली जाते. याठिकाणी देव, गावजत्रा, नवस आणि श्रद्धा यांचा प्रभाव असतो, पण मूळ हेतू असतो जैवविविधतेचं रक्षण.

भारतीय निसर्गदर्शन — वेद-उपनिषदांपासून लोकसाहित्यापर्यंत निसर्ग सजीव मानला जातो. झाडांच्या देवता, नदीच्या पूजाआरती, अग्नी, वायू, पृथ्वी यांचं देवता रूप—all speak of a worldview that doesn’t conquer nature, but converses with it.

पण आज आपण कुठे आहोत? आजच्या काळात ती संवेदना का हरवलेली?

आज जेव्हा जंगलं कारखान्यांच्या नावाखाली साफ केली जातात, आणि देवराईच्या जागी काँक्रीटची घरे किंवा त्यात मंदिरे उभी राहतात, तेव्हा आपण केवळ झाडं तोडत नाही, तर आपल्या मूळांपासून स्वतःची तोड करत असतो.

अनेक जागांवर देवराई उरली आहे, पण तिचं पालन निष्ठेने होत नाही. नव्या पिढ्यांना या परंपरेची माहितीच नाही. CSR प्रकल्प, शालेय अभ्यासक्रम, कौटुंबिक सहली — या सगळ्यांत देवराईचं स्थान पुन्हा निर्माण करणं आज काळाची गरज आहे.

आपण काय करू शकतो?

१. जागरूकता निर्माण:  आपापल्या गावाजवळ, तालुक्यातील देवराईचा इतिहास, भूगोल, परंपरा जाणून घ्या. ज्येष्ठांच्या आठवणी लिहून ठेवून त्याचं जतन करूया.

२. अनुभवाधारित शिक्षण:  लहान मुलांना या पवित्र जागांमध्ये नेऊन “निसर्गशाळा” चालवा. त्यांना वनस्पती, पक्षी, कीटक ओळखू द्या. श्रद्धा आणि विज्ञान एकत्र वापरा.

३. सांस्कृतिक पुनर्बांधणी: देवराईतील झाडाखाली छोटं देऊळ, वार्षिक पूजा, स्थानिक यज्ञ — हे सगळं "निसर्ग परंपरेचं साक्षात्कार" म्हणून साजरं करा. अर्थात त्यातील निसर्गाला धक्का न लावता

४. सहभागी पद्धतीने संरक्षण: स्थानिक स्वराज संस्था, शाळा, NGO यांच्या सहकार्याने देवराईंचं पुनरुज्जीवन करा. "Joint Custodianship Model" वापरून गावकऱ्यांच्या सहभागाने व्यवस्थापन करा.

५. शाश्वत निती निर्धारणात देवराईचा उल्लेख: गाव विकास योजनांमध्ये देवराईसाठी राखीव निधी ठेवा. “Green Audit” आणि “Ecological Heritage” यांचा भाग म्हणून नोंद घ्या.

अरण्यानी सूक्ताचा संदेश आजही तेवढाच उपयोगी, आवश्यक आहे

"शुभं यदस्यै तन्वे तनूष्वा वा, न तद्याच्छा मृगयन्ति स्म धीरा:।"  

जे काही तिचं शुभ आहे ते तिच्या अस्तित्वातच आहे—ज्ञानी लोक त्यामध्येच सौंदर्य शोधतात.

जंगलात चालणाऱ्या अरण्यानीचं सौंदर्य तिच्या अस्तित्वात आहे, तिच्या निर्लोभी उपस्थितीत आहे. तिला जिंकलं जात नाही, तिला समजून घेतलं जातं.

निसर्ग ही केवळ संपत्ती नाही, ती आपली ओळख आहे. देवराई केवळ एक जागा नाही, ती एक मानसिकता आहे. जंगलाच्या शांततेला जेव्हा श्रद्धेचा स्वर जोडला जातो, तेव्हा ती केवळ जैवविविधता राखत नाही, तर माणसाला माणूसपणाकडे परत नेत असते.

आज जेव्हा हवामान बदल, प्रदूषण, जंगलविकासाचे प्रश्न आपल्यासमोर आहेत—तेव्हा अरण्यानीचं स्मरण आणि देवराईची पुनःस्थापना ही आपल्या पिढीची जबाबदारी आहे.

शुभम् भवतु 🙏

हिंदू महासभा घटना आणि भारतीय राज्यघटना

विक्रम संपत यांचं सावरकर (भाग दोन) वाचताना मला अनेक गोष्टी नव्याने दिसल्या/समजल्या. त्यातील एक म्हणजे राज्यघटना! त्यात हिंदू महासभेच्या १९४४ च्या घटनाप्रस्तावावर सविस्तर लिहिलं आहे. त्यातील अनेक मुद्दे भारतीय राज्यघटनेत सामावलेले आहेत

- हिंदू महासभेचा घटनाप्रस्तावात लोकशाही मूल्ये आणि प्रगत विचार होते.

- एक व्यक्ती, एक मत, विचारस्वातंत्र्य, विज्ञाननिष्ठा, समान नागरी संकल्पना भारतीय राज्यघटनेत पूर्णतः किंवा अंशतः समाविष्ट झाल्या.

- भारतीय राज्यघटनेने हे विचार अधिक समावेशक चौकटीत स्वीकारले.

काही साम्यस्थळे (पूर्ण यादी कदाचित खूप मोठी होईल)

१. एक व्यक्ती, एक मत

- हिंदू महासभेचा कलम: कलम ८  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद ३२६  

सार्वत्रिक प्रौढ मताधिकाराचा स्वीकार दोन्ही घटनांमध्ये स्पष्ट आहे. हे तत्त्व भारतीय लोकशाहीचा पाया ठरले.

२. विचार व अभिव्यक्ती स्वातंत्र्य

- हिंदू महासभा: कलम १२  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद १९(१)(अ)  

दोन्ही घटनांमध्ये नागरिकांना मुक्तपणे बोलण्याचा आणि विचार मांडण्याचा अधिकार दिला आहे.

३. धर्मस्वातंत्र्य (मर्यादांसह)

- हिंदू महासभा: कलम १५  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद २५–२८  

हिंदू महासभेने धर्मांतरावर काही निर्बंध सुचवले होते, तर भारतीय राज्यघटनेत कोणतेही निर्बंध नाहीत. पण धर्मस्वातंत्र्य दोन्हीत मांडलेले आहे. 

४. हिंदी राष्ट्रभाषा म्हणून

- हिंदू महासभा: कलम २०  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद ३४३  

हिंदी ही अधिकृत भाषा असावी, हा विचार दोन्ही ठिकाणी आहे. शिवाय दोन्ही ठिकाणी प्रादेशिक भाषांचा सन्मानही राखावा हे म्हटलं आहे.

५. गोरक्षण

- हिंदू महासभा: कलम २८  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद ४८ (राज्य धोरणाची तत्वे)  

गोवंश संरक्षणाचा मुद्दा दोन्ही ठिकाणी आहे. भारतीय राज्यघटनेत तो केवळ मार्गदर्शक तत्व म्हणून मांडला आहे.

६. विज्ञाननिष्ठा आणि शिक्षण

- हिंदू महासभा: कलम ३३  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद ५१(अ)(ह)  

विज्ञाननिष्ठा आणि विवेकाचा पुरस्कार करण्याचा विचार हिंदू महासभेने १९४६ मध्येच मांडला होता. भारतीय राज्यघटनेत तो १९७६ मध्ये मूलभूत कर्तव्य म्हणून समाविष्ट झाला.

७. वेगळ्या मतदारसंघांना विरोध

- हिंदू महासभा: कलम ४०  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद ३२५  

सर्व नागरिकांसाठी एकच मतदार यादी असावी, हा लोकशाहीचा मूलभूत विचार दोन्ही ठिकाणी आहे.

८. समान नागरी कायदा

- हिंदू महासभा: कलम ५५  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद ४४ (राज्य धोरणाची तत्वे)  

सर्व नागरिकांसाठी समान कायदा असावा, हा विचार दोन्ही ठिकाणी आहे. दुर्दैवाने भारतीय राज्यघटनेत तो अजूनही केवळ मार्गदर्शक तत्व म्हणून आहे.

९. केंद्रित कार्यकारी सत्ताकेंद्र

- हिंदू महासभा: कलम ७०  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद ७४–७५  

केंद्रीय सत्तेला बळकटी देण्याचा विचार दोन्ही घटनांमध्ये आहे.

१०. देशी संस्थानांचा विलीनीकरण

- हिंदू महासभा: कलम ९०  

- भारतीय राज्यघटना: अनुच्छेद १(३)(क)  

संस्थानांना स्वतंत्र दर्जा न देता त्यांचे भारतात विलीनीकरण करणे, हा विचार दोन्ही ठिकाणी स्पष्ट आहे.

हिंदू महासभेचा १९४४ चा घटनाप्रस्तावात लोकशाही मूल्यांचा स्वीकार होता. भारतीय राज्यघटनेने या मूल्यांना अधिक व्यापक, समावेशक चौकटीत स्वीकारले. त्यामुळे या दोन घटनांमधील साम्यस्थळांचा बघितल्यास आपल्याला भारताच्या घटनात्मक विचारांची जडणघडण स्पष्टपणे समजते. (काहींना ती कधीच समजणार नाही)

प्रॉम्प्ट इंजिनिअरिंग, गीता आणि उपनिषदे 😀

भगवद्गीतेच्या तिसऱ्या अध्यायात सुरुवातीलाच अर्जुनाच्या मनात मोठा प्रश्न निर्माण होतो. तो श्रीकृष्णाला विचारतो:  

बुद्धि कर्माहुनी थोर मानिसी तू जनार्दना

मग कर्मात का घोर घालिसी मज केशवा ।।१।।

मिश्र बोलूनि बुद्धीस जणू मोहात टाकिसी

ज्याने मी श्रेय पावेन सांग ते एक निश्चित ।।२।।

अर्जुनाला सोपे उत्तर नको, त्याला स्पष्टता हवीये, आणि आधीच्या अध्यायात श्रीकृष्णाने जे सांगितले त्यातील संशय दूर करायचा आहे.  

सहजच विचार करताना असं वाटलं की आजच्या डिजिटल जगात, जेव्हा आपण AI किंवा कोणत्याही ज्ञानस्रोताकडून उत्तर शोधतो, तेव्हा अर्जुनासारखाच प्रश्न विचारण्याची गरज असते!  

कारण योग्य प्रश्न विचारणे म्हणजे अर्धी लढाई जिंकणे.

श्रीकृष्ण अर्जुनाला उत्तर देण्याआधी त्याचा प्रश्न अधिक स्पष्ट करतो. तो सांगतो की ज्ञान आणि कर्म हे दोन्ही आवश्यक आहेत, पण योग्य पद्धतीने विचारल्याशिवाय योग्य उत्तर मिळत नाही.  

आज आपण AI शी संवाद साधताना, किंवा कोणत्याही ज्ञानस्रोताशी विचारविनिमय करताना, जर प्रश्न अस्पष्ट आणि मोघम असेल, तर उत्तरही तसंच मोघम मिळतं.  

उदाहरणार्थ:  

❌ "मला गीतेबद्दल माहिती हवी." - हे खूपच मोघम आहे, शिवाय व्याप्तीही मोठी आहे.  

✅ "गीतेच्या तिसऱ्या अध्यायातील कर्मयोगाची संकल्पना सोप्या शब्दात समजावून सांग." - हे स्पष्ट आणि उद्दिष्टपूर्ण आहे.  

जेवढा विचारपूर्वक, मुद्देसूद आणि तपशीलवार प्रश्न विचारला जातो, तेवढेच उत्तर अधिक सखोल आणि उपयुक्त मिळते.  

शोध नक्कीच उत्तरांचा असतो, पण सुरुवात योग्य प्रश्नांनी होते. अर्जुनाने जर फक्त विचारले असते, "मी काय करणं योग्य आहे?" तर त्याला आणि आपल्यालाही गीतेची महान शिकवण मिळालीच नसती. पण त्याने प्रश्न स्पष्ट आणि मुद्देसूद विचारले, म्हणून श्रीकृष्णाने त्याला योग्य मार्गदर्शन दिले.  

आजच्या डिजिटल युगातही हेच लागू होते. AI, तंत्रज्ञान किंवा कोणत्याही ज्ञानस्रोताकडून चांगले उत्तर मिळवायचे असेल, तर प्रश्न अचूक आणि नीट विचारावा लागतो.  

तर मग... प्रॉम्प्ट इंजिनिअरिंग शिकताना, शिकवताना आपण गीता, उपनिषदे आणि भारतीय तत्त्वज्ञानातील प्रश्नांचे संदर्भ घेऊन शिकू/शिकवू शकतो का? काय वाटतं?

शिवाजी महाराजांचे मोठेपण

शिवाजी महाराजांचे मोठेपण दिसावे म्हणून औरंग्याचं थडगं असलं पाहिजे असं लॉजिक बरेच जण मांडत आहेत. यात हिंदुत्ववादीही आहेत. मुळात महाराज कळण्यासाठी कोण्या खलनायकाची आवश्यकता नाहीच. कुणाच्या रेषेशी महाराजांची रेष ताडून मग महाराज मोठे आहेत हे दाखवण्याची काही एक गरज नाही. On the absolute terms सुद्धा महाराज महान आहेत.

केवळ त्यांचे लोकोपयोगी कामे बघितली तरी हे सहज लक्षात येईल. त्यांच्या नेतृत्वाखाली निर्माण झालेले राज्य हे स्वराज्य, न्यायप्रिय राज्य आणि लोकहितवादी प्रशासनाचा उत्तम नमुना होते. त्यांचे लोकोपयोगी कार्य समकालीन संदर्भांवर आधारित बघूया.

न्यायव्यवस्था: शिवाजी महाराजांच्या कारकिर्दीत न्यायव्यवस्थेस प्राधान्य होते. त्यांचे प्रशासन अन्यायाविरुद्ध कठोर आणि पारदर्शक होते. "जेधे शकावली" आणि "शिवभारत" यांमध्ये उल्लेख आहे की महाराजांनी स्थानिक पातळीवर न्यायनिवाड्यासाठी पंचायत प्रथा सुरू केली. त्यांनी हक्कांचे रक्षण करताना निष्पक्षता कायम ठेवली, यामुळे रयतेला नवा विश्वास व आधार मिळाला.

शेती व सिंचनव्यवस्था: महाराजांनी शेती आणि सिंचनाच्या सुधारणांवर भर दिला. "बुधभूषण" या ग्रंथात शेतीसाठी तयार केलेल्या कालव्यांचा उल्लेख आहे. त्यांनी पाण्याच्या व्यवस्थित व्यवस्थापनासाठी तलाव बांधले व जुन्या तलावांचे पुनरुज्जीवन केले. जमिनीचा उपयोग योग्य प्रकारे व्हावा व शेतकऱ्यांना आर्थिक स्थैर्य मिळावे, यासाठी त्यांनी जमिनीच्या मोजणीची प्रथा सुरू केली. त्यामुळे शेती उत्पादन वृद्धिंगत होऊन लोकांचे जीवनमान सुधारले.

व्यापाराला प्रोत्साहन: महाराजांनी अंतर्गत आणि परदेशी व्यापाराला प्रोत्साहन दिले. त्यांच्या आरमारी ताफ्याने समुद्रमार्गे व्यापाराच्या संधी निर्माण केल्या. "शिवभारत" ग्रंथात दिलेल्या माहितीनुसार, महाराजांनी व्यापारी बांधवांना संरक्षण दिले आणि व्यापाराच्या अडचणी दूर केल्या. त्यांनी कोकण किनारपट्टीवरील बंदरांचा विकास करून व्यापारी दृष्टिकोनातून राज्याची आर्थिक ताकद वाढवली.

कर नाही तर लोकवर्गणी: "जेधे शकावली" मध्ये असाही उल्लेख आहे की शिवाजी महाराजांच्या राजव्यवस्थेत लोकवर्गणी महत्त्वाची होती. लोकांना कररूपी बोजा न लादता गरजेनुसार वर्गणी मागितली जायची. यातून उभारलेले सगळे संपत्ती व संसाधने लोकांसाठी वापरण्यात आली. यामुळे प्रजेचा शासनावर विश्वास वाढला.

सुरक्षेचे मजबूत जाळे: महाराजांनी गडकोटांच्या माध्यमातून फक्त संरक्षण नव्हे, तर गावांमधील लोकांना आसरा आणि मदत पुरवली. "शिवभारत" ग्रंथात उल्लेख आहे की त्यांच्या गडांच्या योजनांमध्ये पिण्याचे पाणी, अन्नसाठा आणि संकटसमयी संरक्षक उपायांची सोय असायची. गडांवरील प्रबळ व्यवस्थापनामुळे प्रजेचा सुरक्षा व्यवस्थेवर विसंबून राहण्याचा आत्मविश्वास निर्माण झाला.

सांस्कृतिक / धार्मिक वारसा: शिवाजी महाराजांनी आपल्या प्रजेच्या सांस्कृतिक आणि धार्मिक स्वातंत्र्याचा आदर ठेवत ते कायम जपले. "बुधभूषण" मध्ये नमूद आहे की त्यांनी देवस्थानांची काळजी घेतली आणि मुस्लिम वा ख्रिश्चन लोकांकडून होणारे मंदिरांचे विध्वंस थांबले.

केवळ हे कार्य बघितलं तरी शिवाजी महाराजांच्या दूरदृष्टी, न्यायप्रियता आणि प्रजा कल्याणाच्या तत्त्वाचा साक्षात्कार आपल्याला होईल. त्यासाठी कुण्या औरंगजेब वा अफझलखानासोबत तुलना करण्याची गरजच नाहीये.

आपण आता मध्ययुगीन व्यवस्थेत नाही. पण औरंगजेबाला मानणारे अजूनही त्याच मध्ययुगीन मानसिक अवस्थेत आहेत. त्यामुळे केवळ "कबर नको" एवढं म्हटलं की थेट संघाच्या मुख्यालयाच्या जवळ सुनियोजित हल्ला केला.

म्हणूनच उत्तर आवश्यक आहे आणि तेही आजच्या कायद्यात. त्यामुळे अफझलखानाचं थडगं ज्याप्रमाणे वनकायद्याने हटवलं त्याचप्रमाणे औरंगजेबाचं थडगं ASI च्या कायद्यात घालून मूळ अवस्थेत तरी नेऊन ठेवलं पाहिजे.

- ज्ञानेश

चंद्रहार आणि पीटर व फास्टर फेणे

"आसब्लीफ" vfs च्या बेल्जियम खिडकीतून डॉक्युमेंट्स देताना बनेश उर्फ फास्टर फेणे म्हणाला.

"अरे, खिडकी बेल्जियमची असली तरी हे ऑफिस पुण्यातच आहे!" तो कागदांचा गठ्ठा आपल्या ताब्यात घेत तेथील ऑफिसर म्हणाली.

"ट्टॉक!"

"हा! आता बरं वाटलं बघ"

तर झालं असं की बन्याच्या मामाला बेल्जियममध्ये वर्षभर जायला मिळणार होतं. प्रवास दिवाळीच्या आधीच होता. मालीची सहामाही परीक्षा व्हायची असल्याने माली आणि बन्याने परीक्षा संपल्यावर जायचं असं ठरलं होतं. मग दिवाळी ते नाताळ तिकडेच राहायचं. नाताळच्या सुट्या संपायच्या आत परत यायचं.

यामुळे बन्या आणि माली मामासोबत vfs पुणे ऑफिसात आलेले होते.

"मामा, आपण अर्ध्या वाटेत जातोय. अर्ध्या वाटेत त्याला बोलावू या का?" बन्या म्हणाला.

(वाचा "सिक्रेट सेव्हनच्या सूरपारंब्या आणि फास्टर फेणे")

"पीटर!", माली उद्गारली, "मलाही त्याला आणि जेनेटला भेटायचंय"

"चालेल, तू कळव त्याला" मामाने अनुमती दिली.

घरी पोहोचल्यावर लगेचच बन्याने पीटरला इमेल लिहिला. रात्री उशिरापर्यंत प्लॅन फायनल झालासुद्धा. फक्त जेनेटला यायला जमणार नव्हतं. पीटरसुद्धा नाताळच्या काही दिवस आधी येणार होता आणि नंतर दोन आठवडे राहणार होता.

मामा आणि मामीचा व्हिसा आल्यावर ते दोघे निघाले. पाठोपाठ तीन आठवड्यांनी माली आणि बन्याही. मामाला बेल्जियमची राजधानी ब्रुसेल्सपासून ३५ किमी अंतरावरील मेकेलीन नावाच्या छोट्या टुमदार गावात काम मिळालं होतं. मेकेलीन कधीकाळी राजधानी राहिलेलं गाव. गावाभोवती तटबंदी. गावातून छोटी दैलं नावाची नदीही गेलेली. त्या नदीच्या पुराने गावाला त्रास होऊ नये म्हणून नदीला एक छानसा बायपाससुद्धा दिलेला होता. या नदीचा पुढच्या मोठ्या नदीसोबत संगम आहे. त्या संगमापासून ब्रुसेल्सकडे एक कालवा काढलेला आहे. त्याच कालव्याच्या काठावर मामाचं घर होतं.

आता थंडी सुरू झाली होती. पण एखादा दिवस मस्त ऊन पडायचं. मामाने बन्या आणि मालीला छान गियरच्या सायकली घेऊन दिल्या. बाहेर ऊन असलं की नदीच्या किंवा कालव्याच्या काठाने भटकणे हा यांचा उद्योग. शिवाय जवळच मोठं पार्क होतं. त्यामुळे भटकंती आणि भटकंती चालू होती.

मामा आणि मामीला तिथे एक मावशी भेटली. म्हणजे ती होती बेल्जियन पण यांची एवढी छान मैत्री झाली की दोघे तिला मावशीच म्हणू लागले. तिचं घर दैलं नदीच्या वरच्या अंगाला रैमनम नावाच्या गावात होतं. एकदा सगळे बसने तिच्या घरी जाऊन आहे. मग तिने नकाशावर सायकलने येण्याचा नदीकाठचा रस्ता दाखवला. तो वळणावळणाचा रस्ता पाहून बन्या फार खुश झाला.

नाताळाच्या आधी आठवडाभर पीटर पोहोचला. आता तिघांची भटकंती सुरू झाली. मामाच्या मित्राने त्यांना एक सायकल काही दिवसांसाठी दिली. तिघे नदीच्या काठाने बऱ्याचदा रैमनम पर्यंत जाऊन आले. आता बन्या, माली आणि पीटरला मेकेलीनच्या २० किमी परिघातले सगळे सायकलचे रस्ते पाठ झाले होते.

मेकेलीनमध्ये एक भलं मोठं कॅथेड्रल आहे. म्हणजे चर्चच, पण खूप मोठं असलेलं. त्यांच्या राजाला त्या चर्चवरून म्हणे चंद्रावर जायचं होतं. त्यामुळे मोठा पाया घेऊन बांधत गेले. शेवटी साडेपाचशे पायऱ्या झाल्यावर राजाने नाद सोडला. त्यामुळे शिखर पूर्ण नसलेलं हे सेंट रॅम्बोस कॅथेड्रल आहे. पण राजाच्या वेडामुळे चंद्र आणि या कॅथेड्रलचा संबंध आला तो अजूनही टिकून आहे.

नाताळच्या एक दिवस आधी, म्हणजे ख्रिसमस इव्हला, कॅथेड्रलमध्ये मोठ्ठा चंद्र लावणार होते. त्याचं वैशिष्ट्य असं की अगदी खऱ्या चंद्रासारखे त्यावर खड्डे, डोंगर असं सगळं असणार होतं. जणूकाही चंद्राचं छोटं रूपच. आणि त्या चंद्राच्या बरोब्बर खाली हिऱ्यांनी सजवलेला चंद्रहार!

हे बघायला अख्खा गाव तिथे पोहोचला. चंद्रामुळे चंद्रहार चमकतोय की चंद्रहारामुळे वरील चंद्र हे कळू नये इतकी ती रचना सुरेख होती. कॅथेड्रलच्या मागच्या गल्लीत सायकली लावून बन्या, पीटर आणि माली कॅथेड्रलमध्ये आले. रात्र झालेली होती. बाहेर थंडीही चांगलीच पडली होती. बन्या नेहमीप्रमाणे इकडेतिकडे बघत होता. अचानक त्याला काळ्या कोटवाला एक माणूस दिसला. त्याने पीटरला खुणेनंच दाखवलं. पीटरलाही काहीतरी गडबड वाटली. माली मात्र चंद्र आणि हाराकडे अनिमिष नेत्रांनी बघत होती.

त्या मोठ्या हॉलमध्ये सुमारे ५०० लोक होते. एका बाजूने आत जाऊन, चंद्राला आणि हाराला गोल चक्कर मारून दुसऱ्या दरवाजाने बाहेर जात होते. बन्या, पीटर आणि माली त्या काळ्या कोटवाल्याच्या जरासे मागे होते. काळ्या कोटाच्या हातात काहीतरी छोटं यंत्र दिसत होतं. बन्याची आता खात्री पटली होती हा नक्की काहीतरी घफलेबाज माणूस आहे. काळ्या कोटाने बाहेर जाण्याच्या दरवाजाजवळ आल्यावर त्या यंत्राचे बटन दाबले. अचानक सगळीकडे अंधार झाला. इतरांना काय झालंय ते कळायच्या आत दरवाज्याजवळ बन्याला काळ्या कोटाची आकृती पळताना दिसली. बन्याने पीटर आणि मालीचा हात धरला आणि तो दरवाज्याकडे पळाला.

तेवढ्यात दिवे परत लागले आणि एकच गोंधळ ऐकू आला. चंद्रहार गायब झाला होता!

एवढ्या वेळात बन्या, पीटर आणि माली त्यांच्या सायकलजवळ पोहोचले होते. काळा कोट त्याच्या इलेक्ट्रिक सायकलवर स्वार होऊन गल्लीतून बाहेर पडत होता. तिघांनीही सायकली काढल्या आणि पाठलाग करायला सुरुवात केली. काळ्या कोटाने त्याची इलेक्ट्रिक सायकल नदीच्या काठाने पळवायला सुरुवात केली. पाठोपाठ बन्या आणि पीटर निघाले होते. हा रस्ता दगडी असल्याने इलेक्ट्रिक सायकलचा वेग फार जास्त नव्हता. पण लवकरच चांगला डांबरी रस्ता सुरू होणार होता. बन्याने जोरात ओरडला, "माले, मामाला सांग की मावशीच्या गावाकडे या" 

मालीला बरोबर कळाले, पण काळ्या कोटाला नेमकं हा काय ओरडला ते कळालं नाही. अजून त्याला आपला पाठलाग सुरू आहे हे ही नीट कळालं नव्हतं.

माली परत फिरली आणि मामाला गाठून सगळं सांगितलं. आता तिथे पोलीस आणि दुभाष्या शोधून त्यांना सांगेपर्यंत १५-२० मिनिटं गेलीच. पोलिसांनी आपल्या सायकली आणि गाड्या भरदाव काढल्या. मामाच्या मित्राच्या गाडीतून मामा, माली निघाले. मामीला आपल्या पराक्रमी भाच्याला घरी आल्यावर घोड्याएवढी भूक लागेल हे माहीत होतं, त्यामुळे ती घरी निघाली.

आता डांबरी रस्ता सुरू झाला होता. काळ्या कोटाचा वेग भन्नाट वाढला. त्याच्या आता पाठलाग लक्षात आला होता. त्यामुळे त्याचा वेग अजूनच वाढला. पण बन्याला पुण्यातल्या गर्दीत बिना गिअरच्या सायकलीला पळवायची सवय होती. इथे गर्दीही नव्हती आणि सायकलला गिअरसुद्धा होते. त्यामुळे तोही फार मागे नव्हताच. तरी फुटाफुटाने काळा कोट आणि बन्यामधील अंतर वाढत चाललं होतं.

आता ते अशा ठिकाणी आले होते की इथून मोठ्या डांबरी रस्त्याकडेही जाता येत होतं आणि नदीकाठचा डांबरी रस्ता संपून कच्चा रस्ता सुरू होत होता. बन्याने मनोमन प्रार्थना केली की काळा कोट सरळ नदीच्याच रस्त्यावर जाऊ दे.

आता त्यांच्यातील अंतर वाढत गेलं होतं. थंडीने बन्याचे हात काकडले होते. पीटरला थंडीची सवय असली तरी ती हातमोजे घालून होती. तोही काकडला होता. डावीकडे असलेल्या डांबरी रस्त्याकडून पोलीसांच्या सायरनचा आवाज आला. बन्याने हुश्श केलं. कारण आता काळ्या कोटाकडे एकच पर्याय होता तो म्हणजे नदीकाठच्या कच्च्या रस्त्याने सायकल पळवणे. आता बन्यालाही जोर चढला. त्याने जोरात सायकल दामटली. एका पुलाजवळ आल्यावर त्याने पीटरला नदीच्या दुसऱ्या बाजूने जायची खूण केली. आता काळा कोट आणि बन्या नदीच्या एका बाजूला आणि पीटर नदीच्या दुसऱ्या बाजूला होते. 

"ट्टॉक"

मावशी आजीच्या घरी चांगल्या चार चकरा सायकलने झालेल्या असल्याने हा रस्ता बन्याला तोंडपाठ झाला होता. इथून पुढे नदीच्या वळणामुळे रस्ताही नागमोडी होता. त्यामुळे इलेक्ट्रिक सायकल काय पार रेसिंगची मोटारसायकल आणली तरी बन्या तिला गाठेल याची त्याला खात्री होती.

अपेक्षेप्रमाणे काळा कोट आणि बन्यामधील अंतर कमी होत होतं. दुसऱ्या बाजूला पीटर अगदी सोबत सायकल चालवत होता. आता ती वेळ आली होती. बन्याने काळ्या कोटाच्या डावीकडे सायकल घातली आणि एक जोरदार मुसंडी मारून त्याने सायकलवरून उडीच मारली. त्याच्या पाठीवरची बॅग धरून बन्या नदीच्या उतारावर घसरला. काळा कोटसुद्धा सायकलसह त्याच्या मागे फरफटत आला. दोघेही नदीत पडले. पीटरने चपळाईने उतारावर झेप घेतली. नदीचं पाणी गोठलेलं नव्हतं पण बर्फापेक्षा जास्त थंड होतं. बन्याने बॅग पीटरकडे फेकली. त्याने ती वर सायकलकडे फेकली आणि बन्याला गार पाण्यातून ओढलं. काळा कोट मागून बन्याला ओढण्याचा प्रयत्न करत होता पण पीटरने जोर लावून एक गुद्दा त्याच्या नाकावर मारला. आधीच थंडी, त्यात पाण्यात भिजलेला असल्याने त्याला तो मार सहन झाला नाही आणि तो कळवळला. पीटर आणि बन्या रस्त्यावर पोहोचले. बन्या पीटरच्या मागे बसला. ते परत फिरले. काळ्या कोटाने पाठलाग सुरू केला, पण तो भिजलेला होता आणि पळत होता. तो मागे पडला.

एव्हाना पोलीससुद्धा तिथवर पोहोचले होते. बन्याने बॅग त्यांच्या स्वाधीन केली. काळ्या कोटाला पोलिसांनी धरलं. पोलिसांच्या गाडीमागे सगळ्या सायकली लावून पीटर व बन्या गाडीत बसले. 

सगळे सोपस्कार होईपर्यंत मामा आणि मालीसुद्धा स्टेशनवर पोहोचले. पोलिसांनी बन्या, पीटर आणि मालीला धन्यवाद दिले. 

घरी जाईपर्यंत बन्या कुडकुडत होता. घरी मामीने मावशी आजीने नव्याने सांगितलेल्या रेसिपीने केलेलं लाल भोपळ्याचं सूप तयार होतं. ते सूप, भाजी, पोळी पोटभर खाऊन सगळे झोपले.

दुसऱ्या दिवशी सकाळीच बेल वाजली. मामाने दार उघडलं तर समोर पोलीस. ते म्हणाले, "मेरी ख्रिसमस!"

"ट्टॉक"

त्यांनी सोबत आपल्या तीन वीरांसाठी तीन इलेक्ट्रिक सायकली आणल्या होत्या!!!

__PRESENT